مسئولیت های قانونی و ایمنی مجریان در نصب و نگهداری سیستم های اطفاء حریق

برای هماهنگی و یکسان‌سازی قوانین مربوط به اجرا و مجریان سیستم‌های اعلام حریق، با استفاده از بخش‌های مربوط به سیستم کشف و اعلام حریق در مباحث 3 و 13 مقررات ملی ساختمان، استاندارد ملی سیستم‌های کشف و اعلام حریق و همچنین استانداردهای معتبر بین‌المللی مانند BS5839، EN54 و NFPA72 و نظرات کارشناسان خبره، ضوابط و الزامات طراحی و اجرای این سیستم‌ها در ساختمان‌ها گردآوری شده است. این اطلاعات برای استفاده کارشناسان و مجریان در دسترس قرار می‌گیرد.

این مجموعه در هفت بخش تدوین شده است :

بخش اول : الزامات ساختمان ها و بناها در اجرای سیستم‌های کشف و اعلام حریق

بخش دوم : معیار طراحی، انتخاب و نصب ادوات سیستم‌های کشف و اعلام حریق

بخش سوم : توضیحات تکمیلی طراحی و اجرای سیستم‌های کشف و اعلام حریق

بخش چهارم : علائم پیشنهادی راهنمای نقشه های سیستم‌های کشف و اعلام حریق

بخش پنجم : توضیحات مختصر تصویری طراحی و اجرای سیستم‌های کشف و اعلام حریق

بخش ششم : نظارت بر اجرای سیستم های کشف و اعلام حریق

بخش هفتم : چک لیست پیشنهادی نظارت سیستم های کشف و اعلام حریق

در اینجا لازم است از تمامی افراد و گروه‌هایی که در تهیه و تدوین این دستورالعمل همکاری کرده‌اند، قدردانی کنیم. امیدواریم در ویرایش‌های آینده با استفاده از نظرات کارشناسان و متخصصان بتوانیم این دستورالعمل را کامل‌تر کرده و مطابق با شرایط محلی و ملی، آن را بهبود دهیم تا با استانداردهای اجرایی ساختمان‌ها هماهنگ شود.

الزامات ساختمان ها و بناها در اجرای سیستم های کشف و اعلام حریق 

دسته بندی سیستم های کشف و اعلام حریق:

نحوه انتخاب دسته طراحی:

این دستورالعمل مشخص نمی‌کند که کدام نوع سیستم‌های کشف و اعلام حریق باید در یک ساختمان نصب شود، اما می‌تواند به عنوان راهنمای مناسبی برای خریداران، استفاده‌کنندگان، متخصصان، مسئولان اجرایی، شرکت‌های بیمه یا طراحان سیستم‌ها مفید باشد. در جدول زیر نیز اطلاعاتی درباره دسته‌بندی سیستم‌هایی که معمولاً در انواع مختلف ساختمان‌ها و کاربری‌ها نصب می‌شوند، ارائه شده است.

این جدول معمولاً نوع سیستمی را که در مکان‌های مختلف نصب می‌شود، توضیح می‌دهد و می‌تواند به عنوان یک پیشنهاد بر اساس تفسیر رایج قوانین ایمنی و حفاظت در برابر حریق در نظر گرفته شود. اما تصمیم‌گیری نهایی درباره انتخاب سیستم مناسب برای هر ساختمان خاص، باید توسط مقامات مسئول اجرایی انجام شود.

جدول پیشنهادی انتخاب سيستم های كشف و اعلام حريق ساختمان های غير مسكونی:

ساختمان‌های تجاری، اداری و مختلط که نیاز به سیستم‌های کشف و اعلام حریق دارند:

1. ساختمان‌های تجاری تک واحدی (مانند مراکز خرید) با مساحت 500 متر مربع یا بیشتر.

تبصره: ساختمان‌های تجاری که کنار هم ساخته شده‌اند اما ورودی مشترک ندارند، مانند مورد بالا محسوب می‌شوند.

2. ساختمان‌های تجاری با ورودی مشترک و مساحت کل (تجمعی) 300 متر مربع یا بیشتر.

3. ساختمان‌های تجاری-اداری یا اداری-مسکونی با بیش از 3 طبقه از سطح زمین یا مساحت کل 300 متر مربع و بیشتر.

4. ساختمان‌های تجاری و مسکونی با مجموع 5 واحد یا بیشتر (جمع واحدهای تجاری و مسکونی).

5. در ساختمان‌های مختلط، اگر هر کدام از کاربری‌ها بر اساس شرایط بالا نیاز به سیستم‌های کشف و اعلام حریق داشته باشند، باید در کل ساختمان این سیستم نصب شود.

6. در ساختمان‌های مختلط که نیاز به سیستم‌های کشف و اعلام حریق دارند، این سیستم باید به صورت یکپارچه یا مرتبط طراحی و نصب شود.

انتخاب نوع سیستم اعلام حریق بر عهده طراح است، اما برای راحتی در انتخاب می‌توان از جداول زیر کمک گرفت.

نکته: گروه‌های ساختمانی الف، ب، ج و د طبق آیین‌نامه مقررات ملی ساختمان طبقه‌بندی شده‌اند.

توضیح: اگر نیاز به نصب سیستم کشف و اعلام حریق در ساختمان‌های ذکر شده باشد، نوع سیستم از جدول زیر مشخص می‌شود. در صورتی که سیستم انتخابی هم شامل سیستم متعارف و هم سیستم آدرس‌پذیر باشد، باید از سیستم آدرس‌پذیر استفاده شود.

همچنین، در ساختمان‌هایی که سیستم متعارف پیشنهاد شده است، می‌توان از سیستم هوشمند آدرس‌پذیر هم استفاده کرد.

در تمامی ساختمان‌های مسکونی با شرایط زیر، نصب سیستم‌های کشف و اعلام حریق اجباری است:

– ساختمان‌هایی با 5 طبقه یا بیشتر از سطح زمین.
– ساختمان‌های مسکونی با 11 واحد یا بیشتر.

در تمام ساختمان‌های گروه “د” و بالاتر، استفاده از سیستم اعلام حریق آدرس‌پذیر الزامی است.

توضیح: گروه‌های ساختمانی الف، ب، ج و د بر اساس آیین‌نامه اجرایی قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان طبقه‌بندی شده‌اند.

توجه :

نصب سیستم‌های کشف و اعلام حریق در ساختمان‌های مسکونی کمتر از 5 طبقه (از سطح زمین) اختیاری است، اما پیشنهاد می‌شود برای افزایش ایمنی و حفاظت از جان و اموال شهروندان، این ساختمان‌ها نیز به سیستم اعلام حریق مجهز شوند.

جدول پیشنهادی انتخاب سيستم های كشف و اعلام حريق ساختمان های مسكونی:

معیار طراحی، انتخاب و نصب ادوات سیستم های کشف و اعلام حریق

مناطق تحت پوشش سیستم اعلام حریق (Zone)

آگاهی سریع از محل آتش‌سوزی و کاهش زمان شناسایی و کنترل آن اهمیت زیادی دارد. برای همین، در طراحی سیستم‌های کشف و اعلام حریق لازم است که ساختمان به چندین منطقه یا زون تقسیم شود.

این تقسیم‌بندی باید بر اساس کاربری و اندازه فضاها، اتاق‌ها، اهمیت آن‌ها و نقش هر بخش در کل ساختمان، میزان مقاومت در برابر حریق و موارد مشابه که در مقررات ملی ساختمان ذکر شده، انجام شود. طراحی سیستم اعلام حریق نیز باید بر اساس این تقسیم‌بندی باشد.

منطقه یا زون حریق به بخشی از ساختمان گفته می‌شود که اگر در آن حریقی رخ دهد، سیستم اعلام حریق آن را جدا از سایر بخش‌ها نشان می‌دهد.

زون‌های کشف حریق معمولاً شامل تعدادی شستی‌های اعلام حریق و یا حسگرهای خودکار حریق هستند که برای شناسایی دقیق محل آتش‌سوزی، تخلیه سریع ساختمان و مهار حریق طراحی شده‌اند. در طراحی این زون‌ها باید به نکات زیر توجه کرد:

– مساحت هر زون در سیستم اعلام حریق نباید از 2000 متر مربع بیشتر باشد.
– اگر مساحت کل طبقات ساختمان بیشتر از 300 متر مربع باشد، هر زون باید محدود به یک طبقه باشد.
– اگر مساحت کل طبقات کمتر از 300 متر مربع باشد، یک زون می‌تواند چندین طبقه را پوشش دهد.
– تمام حسگرهای خودکار در فضای راه‌پله دودبند باید در یک زون جداگانه قرار گیرند. شستی‌های خروجی‌های نهایی به فضای آزاد نیز می‌توانند با این زون ترکیب شوند.
– شستی‌های هر طبقه باید در نزدیکی درب ورودی واحدها و مسیر فرار آن طبقه (قبل از ورود به پله‌ها) نصب شده و با زون همان طبقه یکی شوند.
– فضاهایی مثل موتورخانه آسانسور، داکت‌ها و انباری‌ها می‌توانند به دلیل جلوگیری از سردرگمی در زمان حریق، زون جداگانه‌ای داشته باشند.
– طول مسیر جستجو برای پیدا کردن محل حریق نباید بیشتر از 60 متر باشد. برای شناسایی سریع‌تر محل حریق در ساختمان‌هایی با فضاهای کوچک و مشابه، می‌توان از چراغ‌های نشانگر (Remote Indicator) استفاده کرد. توضیحات بیشتر درباره این چراغ‌ها در ادامه دستورالعمل ارائه می‌شود.

معیار انتخاب و نصب کاشف،شستی، آژیر و فلاشرهای اعلام حریق :

شستی های اعلام حریق :

شستی‌های اعلام حریق برای شناسایی و اعلام حریق به صورت دستی بسیار مهم هستند. برای نصب این شستی‌ها باید نکات زیر را رعایت کنید:

– شستی‌ها باید به‌طور واضح و قابل مشاهده نصب شوند.
– ارتفاع نصب شستی‌ها باید 140 سانتی‌متر به علاوه یا منهای 20 سانتی‌متر از سطح زمین باشد.
– شستی‌های اعلام حریق باید در راهروها و نزدیک درب‌های پلکان خروجی نصب شوند.
– فاصله حداکثری برای رسیدن به شستی‌های اعلام حریق نباید بیشتر از 45 متر باشد (برای جزئیات بیشتر، به استاندارد ملی مربوطه مراجعه کنید).
– در زیرزمین‌ها، ورودی رمپ‌ها و ورودی‌های راه‌پله، نصب شستی‌های اعلام حریق الزامی است.

کاشف های حریق :

شناسایی محل حریق در هر ساختمان به دقت در منطقه‌بندی و انتخاب درست کاشف‌ها و تجهیزات بستگی دارد. بنابراین، استفاده از کاشف‌های حریق مناسب با محیط بسیار مهم است.

کاشف‌ها برای شناسایی یک یا چند ویژگی حریق (آتش) انتخاب می‌شوند. در ادامه، به معیارهای انتخاب و شرایط نصب آن‌ها خواهیم پرداخت.

کاشف های دودی :

– شعاع پوشش یک کاشف دودی بر روی سقف صاف و بدون مانع، 7.5 متر است.
– حداکثر ارتفاع نصب کاشف‌های دودی 10.5 متر است. برای فضاهایی با ارتفاع بیشتر از 10.5 متر، باید از کاشف‌های دودی خطی (Beam Detector) استفاده شود.
– در سقف‌های صاف و بدون مانع، حداکثر فاصله بین کاشف‌های دودی 10.6 متر است.
– در راهروهای با عرض 2 متر یا کمتر، فاصله کاشف‌های دودی می‌تواند تا 15 متر افزایش یابد.
– حداقل فاصله نصب کاشف‌های دودی از دیوار باید 0.5 متر باشد.
– حداقل فاصله کاشف‌های دودی از دریچه‌های هوا باید 1 متر باشد.
– حداقل فاصله کاشف‌های دودی از آبپاش‌های اطفاء حریق (Sprinkler) باید 0.6 متر باشد.
– حداکثر فاصله کاشف‌های دودی از بازشوهای آسانسور یا شفت باید 1.5 متر باشد.
– اگر از دستگاه هواساز (AHU یا HVAC) برای تهویه مطبوع استفاده می‌شود، نصب کاشف‌های دودی داکتی (کانالی) الزامی است.

کاشف حرارتی :

– شعاع پوشش یک کاشف حرارتی روی سقف صاف و بدون مانع، 5.3 متر است.
– در مکان‌هایی که ممکن است دود وجود داشته باشد، باید از کاشف‌های حرارتی استفاده کرد. اگر در این فضاها تغییرات ناگهانی دما وجود ندارد، باید از کاشف‌های حرارتی افزایشی استفاده کرد.
– برای فضاهایی مانند پارکینگ‌ها، رختشوی‌خانه‌ها و اتاق‌های دیزل، باید از کاشف‌های حرارتی افزایشی استفاده شود.
– حداکثر فاصله بین کاشف‌های حرارتی در سقف‌های بدون مانع، 7 متر است.
– در راهروهای با عرض 2 متر یا کمتر، فاصله کاشف‌های حرارتی می‌تواند تا 10.6 متر افزایش یابد.
– حداکثر ارتفاع نصب کاشف‌های حرارتی بستگی به کلاس حساسیت آن‌ها دارد و می‌تواند 7.5 متر یا 9 متر باشد.
– حداقل فاصله نصب کاشف‌های حرارتی از دیوار باید 0.5 متر باشد.
– هنگام انتخاب کاشف‌های حرارتی مناسب، باید به کلاس‌بندی آن‌ها (A1S، A2S، A1R، A2R و BR) توجه کنید.

به طور کلی:
– اگر در سقف مانع یا برجستگی وجود دارد و ارتفاع مانع کمتر از 250 میلی‌متر است، فاصله کاشف از مانع باید دو برابر ارتفاع مانع باشد.
– اگر ارتفاع مانع بیشتر از 10 درصد ارتفاع کف تا سقف است، باید کاشف‌های حرارتی در دو طرف مانع نصب شوند و فاصله نصب کاشف‌ها از مانع 50 سانتی‌متر باشد.
– اگر مانع، قفسه یا دیواره فاصله‌ای کمتر از 30 سانتی‌متر از سقف دارد، باید کاشف‌های حرارتی در دو طرف آن نصب شوند.

دستگاه (پنل) اعلام حریق :

– پنل مرکزی اعلام حریق باید در مکانی مناسب نصب شود، معمولاً در طبقه همکف یا ورودی ساختمان، که برای تخلیه راحت‌تر باشد.
– باید اطمینان حاصل شود که محل نصب پنل در برابر حریق محافظت شده و ایمن باشد یا احتمال وقوع حریق در آنجا کم باشد.
– پنل اعلام حریق باید در مکانی نصب شود که پرسنل نگهداری یا نگهبانان به راحتی بتوانند به آن دسترسی داشته باشند.
– باید روشنایی کافی در محل نصب پنل وجود داشته باشد و در صورت قطع برق، روشنایی اضطراری فراهم شود.
– پنل اعلام حریق باید به سیستم ارتینگ (اتصال به زمین) متصل شود.
– پنل باید به منبع تغذیه و شارژر مجهز باشد. ظرفیت باتری باید به گونه‌ای محاسبه شود که پنل در صورت قطع برق، حداقل به مدت 24 ساعت فعال بماند و بتواند برای حداقل 30 دقیقه آژیرها و فلاشرها را روشن نگه‌دارد.
– ارتفاع نصب پنل باید از کف تا صفحه نمایش آن 1.5 متر باشد.

ادوات شنیداری و دیداری (آژیر ها و فلاشرها ) :

– در طراحی سیستم اعلام حریق، صدای آژیر در فضاهای عمومی باید حداقل 65 دسی‌بل (dB) باشد.
– در اتاق‌هایی که سیستم اعلام حریق نصب شده، صدای آژیر بالای سر تخت باید حداقل 75 دسی‌بل باشد.
– اگر در محیط، نویز زمینه بیشتر از 60 دسی‌بل باشد، صدای آژیر باید حداقل 5 دسی‌بل بیشتر از نویز محیط باشد تا افراد بتوانند هشدار را بشنوند.
– در فضاهایی که نویز زمینه بیشتر از 90 دسی‌بل است یا در مکان‌هایی که از وسایل حفاظت شنوایی استفاده می‌شود، لازم است از فلاشر (آژیر دیداری) استفاده شود.
– نصب فلاشر در مکان‌هایی مانند پارکینگ، اطراف استخر، موتورخانه، سالن اجتماعات و نزدیک درهای خروجی ضروری است.
– در مکان‌های عمومی و تجمعی، توصیه می‌شود از هشداردهنده‌های گفتاری (Voice Evacuation) استفاده شود.
– ادوات دیداری و شنیداری باید حداقل 2.1 متر بالاتر از کف نصب شوند.
– فرکانس صدای آژیرها باید بین 500 تا 1000 هرتز باشد.
– برای ساختمان‌هایی که سیستم اعلام حریق دارند، پیشنهاد می‌شود از ادوات هشدار دیداری با درجه حفاظت مناسب برای فضای بیرون استفاده شود.

معیار طراحی و اجرای مدارات سیستم های اعلام حریق :

برای نصب سیستم‌های کشف و اعلامحریق، بهتر است از کابل‌هایی استفاده کنید که در برابر آتش مقاوم باشند تا در شرایط حریق ارتباط برقرار بماند.

– در سیستم‌های کشف و اعلام معمولی، باید از کابل با مقطع 1×2 میلی‌متر مربع استفاده کنید و این کابل باید داخل لوله برق قرار گیرد.
– در سیستم‌های اعلام حریق آدرس پذیر، باید از کابل با مقطع 1.5×2 میلی‌متر مربع و شیلدار (نسوز) استفاده کنید.

توجه داشته باشید که برای تغییر در مقطع و مشخصات کابل، باید با توصیه‌های فنی شرکت سازنده سیستم اعلام حریق هماهنگ باشید.

تبصره :

در سیستم‌های اعلام حریق معمولی، اگر کابل‌ها به‌طور توکار و با حفظ ایمنی در برابر حریق نصب شوند، ممکن است نیازی به استفاده از کابل‌های مقاوم در برابر حریق نباشد. این تصمیم بستگی به نظر طراح یا ناظر و میزان ریسک حریق دارد. اما در غیر این صورت، استفاده از کابل‌های مقاوم در برابر حریق ضروری است.

اگر کابل‌های سیستم اعلام حریق به‌طور روکار نصب شوند، باید به حفاظت فیزیکی آن‌ها از جمله در برابر ضربه، قطعی و حریق توجه شود. کابل‌های مقاوم در برابر حریق باید تاییدیه معتبر از مراجع ملی یا گواهینامه استانداردهای بین‌المللی داشته باشند.

توضیحات تکمیلی طراحی و اجرای سیستم های کشف و اعلام حریق

در اجرای سیستم‌های کشف و اعلام در ساختمان‌ها، نکات زیر باید رعایت شود:

1. ارتباط با نگهبانی: در مجتمع‌های مسکونی، برای اطلاع‌رسانی و کنترل عملکرد سیستم اعلام حریق، باید از پنل‌های تکرار کننده استفاده شود تا نگهبانان از وضعیت سیستم آگاه باشند.

2. چراغ‌های نشانگر: برای فضاهای غیرقابل دسترسی مثل بالای سقف‌ها و فضاهای بسته، استفاده از چراغ‌های نشانگر توصیه می‌شود. البته در سیستم‌های اعلام حریق آدرس پذیر می‌توان از این چراغ‌ها صرف نظر کرد.

3. سقف‌های کاذب: در سقف‌های کاذب که بالاتر از 80 سانتی‌متر هستند یا ریسک حریق بالایی دارند، باید از کاشف‌های حریق استفاده شود و شرایط سرویس و نگهداری آنها رعایت گردد.

4. کاشف‌های حریق در شفت‌ها: اگر شفت‌های دودکش، پلکان، آسانسورها یا هر مجرای محصور از سقف‌ها عبور کند، باید یک کاشف حریق در بالاترین قسمت شفت و در هر سطح (تراز طبقه) در فاصله 1.5 متری از محل عبور نصب شود.

5. تعداد کاشف‌ها: تعداد کاشف‌های حریق در هر منطقه باید بر اساس نظر طراح و مشخصات فنی سازنده محصول تعیین گردد.

6. خطاهای مدار: در صورت بروز خطا در مدار کاشف‌های خودکار حریق، نباید بیش از 2000 متر مربع یا یک طبقه ساختمان به همراه حداکثر 5 تجهیز در طبقات بالاتر و پایین‌تر از کار بیفتد.

7. تعداد المان‌ها: در سیستم‌های کنترل نرم‌افزاری، تعداد المان‌ها (کاشف‌ها و شستی‌ها) نباید از 512 قطعه بیشتر باشد، مگر اینکه سازنده تجهیزات تأیید کرده باشد که این تعداد مطابق با استاندارد BS EN54-2 است.

8. سیستم‌های مستقل: در ساختمان‌های با کاربری‌های مختلف، می‌توان برای هر قسمت یک پنل اعلام حریق مستقل در نظر گرفت و آنها را به یکدیگر شبکه کرد. در صورت استفاده از یک پنل مرکزی، بهتر است در ورودی هر قسمت یک پنل تکرار کننده برای کنترل بهتر نصب شود.

9. ارتباط با سایر سیستم‌ها: سیستم اعلام حریق باید با سایر سیستم‌های ساختمان مثل فن‌های فشار مثبت، اگزاست فن‌ها، پرده‌های دود، آسانسورها و سیستم‌های اطفاء اتوماتیک هماهنگ شود.

10. تاییدیه‌های استاندارد: تجهیزات سیستم کشف و اعلام حریق باید دارای تاییدیه‌های استانداردهای ملی یا بین‌المللی مانند LPCB، Vds، FM، UL و… باشند.

11. مجری ذیصلاح: سیستم اعلام حریق باید توسط مجریانی با تجربه و دارای گواهی‌های تخصصی مناسب و تجهیزات لازم اجرا شود. این مجریان باید دوره‌های آموزشی تخصصی را گذرانده و تاییدیه‌های لازم را از سازمان‌های مربوطه داشته باشند.

12. سرویس و نگهداری: مجریان سیستم‌های اعلام حریق باید پیش‌بینی‌های لازم برای ارائه خدمات سرویس و نگهداری سالانه را در نظر بگیرند و آموزش‌های لازم را به بهره‌برداران سیستم ارائه دهند.

علائم پیشنهادی راهنمای نقشه های سیستم های کشف و اعلام حریق

 توضیحات مختصر تصویری طراحی و اجرای سیستم های کشف و اعلام حریق

 توضیحات مختصر تصویری طراحی و اجرای سیستم های کشف و اعلام حریق

نظارت بر اجرای سیستم های کشف و اعلام حریق

سیستم‌های کشف و اعلام حریق، که به اختصار سیستم اعلام حریق نامیده می‌شود، نقش بسیار مهمی در شناسایی و اعلام حریق دارند. عدم توجه به این سیستم می‌تواند منجر به خسارات جانی و مالی زیادی شود. بنابراین، نظارت بر اجرای صحیح، تست، تحویل، نگهداری و سرویس دوره‌ای این سیستم‌ها از اهمیت زیادی برخوردار است.

نظارت بر سیستم اعلام حریق از مراحل ابتدایی ساخت ساختمان، یعنی از زمان طراحی و دریافت پروانه ساخت، آغاز می‌شود. در طول این دوره، باید اقدامات زیر انجام شود:

پس از پایان سفت‌کاری ساختمان، اولین قدم مهم هماهنگ کردن طراحی سیستم اعلام حریق با معماری ساختمان است. ناظر باید بررسی کند که آیا طرح سیستم اعلام حریق با معماری ساختمان همخوانی دارد یا خیر.

نوع سیستم کشف و اعلام حریق باید با توجه به متراژ، تعداد طبقات و کاربری ساختمان، بر اساس جداول مشخص در معیار انتخاب سیستم اعلام حریق تعیین شود.

قبل از شروع نصب سیستم اعلام حریق، مجری باید طرح سیستم را با توجه به آخرین تغییرات معماری و دستورالعمل‌های طراحی و اجرای سیستم اعلام حریق بازنگری کند. این طرح باید با هماهنگی و تایید مهندس طراح یا ناظر به سازمان مسئول ارسال شده و تاییدیه نهایی دریافت شود.

تمام مراحل نصب و اجرای سیستم اعلام حریق باید مطابق با مقررات ملی ساختمان، نشریات سازمان برنامه و بودجه، استانداردهای ملی و دستورالعمل‌های طراحی و اجرای سیستم اعلام حریق انجام شود.

ناظر باید علاوه بر کنترل و بررسی براساس ضوابط و دستورالعمل‌های طراحی و اجرای سیستم، به موارد زیر نیز توجه کافی داشته باشد:

در نصب سیستم اعلام حریق، ناظر باید به موارد زیر توجه کند:

1. نصب پنل‌ها: ارتفاع، محل و موقعیت نصب پنل‌های سیستم اعلام حریق باید به درستی مشخص شود.
2. نصب شستی‌ها: ارتفاع، محل و موقعیت نصب شستی‌های سیستم اعلام حریق باید بررسی و تایید شود.
3. نصب آژیرها: ارتفاع، محل، موقعیت نصب و صدای آژیرهای سیستم اعلام حریق باید بررسی شود.
4. نصب فلاشرها: ارتفاع، محل و موقعیت نصب فلاشرهای سیستم اعلام حریق باید مشخص گردد.
5. کاشف‌ها: محل و نوع کاشف‌ها باید بر اساس کاربری ساختمان در طرح و اجرا کنترل شود.
6. کابل‌کشی و مدارات ارتباطی: کابل‌کشی و اتصالات سیستم اعلام حریق باید بررسی و کنترل شود.
7. باطری‌ها و جریان مصرفی: محاسبات مربوط به باطری‌ها و مصرف جریان المان‌های سیستم اعلام حریق باید بررسی شود.

تمام تجهیزات سیستم کشف و اعلام حریق در ساختمان‌ها باید یکی از تاییدیه‌های استانداردهای ملی یا گواهینامه‌های بین‌المللی معتبر مانند LPCB، Vds، FM، UL و غیره را داشته باشند. این تاییدیه‌ها توسط مراجع ذیصلاح بررسی و تأیید می‌شود.

برای آگاهی مهندسین و مالکین از برندهای مورد تأیید، پیشنهاد می‌شود که یک کارگروه متشکل از نمایندگان نظام مهندسی، آتش‌نشانی، سازمان استاندارد ملی ایران و اتحادیه صنف مربوطه تشکیل شود. این کارگروه لیست نهایی شرکت‌ها و تجهیزات مورد تأیید را در سایت‌های سازمان‌های مرتبط منتشر کند.