ضوابط هشدار دهنده های گازی

مقدمه:

ابزارهای هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز منوکسید کربن، با افزایش امنیت و اطمینان، می‌توانند مفید باشند، اما نباید به عنوان جایگزینی برای نصب مناسب و سرویس منظم وسایل گازسوز (یا سایر منابع سوخت فسیلی) و تمیز کردن دوره‌ای دودکش‌ها در نظر گرفته شوند.

باید به این نکته توجه داشت که اثرات سم منوکسید کربن ممکن است به صورت متفاوتی بر اساس ویژگی‌های فیزیکی افراد تأثیر بگذارد. بنابراین، هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز منوکسید کربن، با اینکه طراحی شده‌اند بر اساس استانداردهای معتبر، ممکن است نتوانند به طور کامل برای افرادی که شرایط پزشکی خاصی دارند، حفاظت کاملی فراهم کنند.

این ابزارها همچنین جایگزین مناسبی برای آشکارسازهای دودی نمی‌باشند.

منابع تولید منوکسید کربن

منوکسید کربن یک گاز بی رنگ و غیر تحریک‌کننده است که به عنوان یک ماده خفه‌کننده در دسته مواد شیمیایی قرار دارد. آثار سمی آن به دلیل کمبود اکسیژن در بافت‌های بدن ایجاد می‌شود.

منوکسید کربن می‌تواند در داخل خانه تولید شود یا از محیط خارجی وارد شود. میانگین سطح طبیعی منوکسید کربن در مناطق مسکونی، در بازه زمانی 1 تا 24 ساعت کمتر از ppm 10 است، اما در شرایط ویژه‌ای ممکن است این سطح بالاتر رود.

گاز شهری نیز ممکن است حاوی مقدار قابل توجهی منوکسید کربن قبل از احتراق باشد.

ترکیبات و مقادیر منوکسید کربن متفاوتی بسته به نوع سوخت و شرایط احتراق دارند. در فرآیندهای احتراق مواد جامد و سوخت‌های مایع، ممکن است غلظت‌های قابل توجهی از منوکسید کربن تولید شود.

مقادیر ناگهانی منوکسید کربن بین ppm 20000 تا 2 و ppm 50000 تا 5 درصد، غیر معمول نیستند.

وقوع جریان معکوس در دودکش ممکن است در برخی شرایط آب و هوایی اتفاق بیفتد، به ویژه در تجهیزاتی که هوای لازم برای احتراق را از داخل فضای ساختمان می‌گیرند. این مشکل ممکن است به صورت موقت در برخی از تجهیزات با وجود مراقبت و نگهداری صحیح رخ دهد.

غلظت خطرناک منوکسید کربن معمولاً در محیط‌های مسکونی به دلیل عملکرد نادرست دستگاه‌های گرمایشی، کمبود هوای تازه در فضاهای بسته، دودکش‌ها و دریچه‌های مسدود، افزایش می‌یابد. هرچند که منابع دیگری از منوکسید کربن در خانه وجود دارد که شامل موارد زیر می‌شود:

• عملکرد نادرست دستگاه هاي استفاده کننده از سوختهاي فسیلی

• اجاقها یا کوره هاي استفاده کننده از سوخت چوبی

• شومینه ها

• روشن ماندن اتومبیلها در گاراژ

• تجهیزات قابل حملی چون چمن زن هاي بنزینی و ژنراتورهاي مولد برق

• باربیکیوها

در سیستم‌های گرمایشی که معیوب هستند، گاز منوکسید کربن ممکن است به اتاق‌های دورتر نیز پخش شود. این گاز می‌تواند با هوا مخلوط شده و از طریق سیستم تهویه به واحدهای دیگر ساختمان منتقل شود.

باید توجه داشت که کوره‌های باربیکیو که از ذغال استفاده می‌کنند، مقادیر بالایی از منوکسید کربن تولید می‌کنند و باید تنها در فضای باز استفاده شوند.

منوکسید کربن به عنوان یک گاز خفه‌کننده، به طور عمده در حوادث حریق ناشی از سوزاندن مواد کربنی تولید می‌شود. این گاز در شرایط مختلف سوزاندن و نوع مواد مختلف، غلظت‌های مختلفی تولید می‌کند.

استعمال دخانیات نیز می‌تواند مقادیر قابل توجهی از منوکسید کربن تولید کند.

منبع اصلی دیگری از منوکسید کربن در محیط‌های غیر صنعتی، احتراق موتور است. غلظت منوکسید کربن در گاز خروجی از موتورهای احتراق داخلی معمولاً بین 1 تا 3 درصد است، که ممکن است در شرایط نادرست نگهداری و تنظیم موتور به 7 درصد نیز برسد.

در فضاهای بسته مانند وسایل نقلیه و ژنراتورهای تولید برق، این موتورها سریعاً مقادیر خطرناکی از منوکسید کربن تولید می‌کنند.

در ساختمان‌های دارای چندین واحد مسکونی یا تجاری، منوکسید کربن تولید شده در یک واحد می‌تواند به بخش‌های دیگری از ساختمان منتقل شده و منفذ شود، مثلاً در فضاهای سقف، بین طبقات، در داکت‌ها و دودکش‌های مشترک.

نصب هشداردهنده های نشت گاز

تجهیزات هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز منوکسید کربن باید به طور کامل طبق دستورالعمل تولید کننده نصب شوند. تولید کننده باید دستورالعمل مناسب برای نصب صحیح و ایمن این دستگاه‌ها ارائه دهد.

قبل از نصب و بهره‌برداری، دستورالعمل‌های ارائه شده باید به دقت مطالعه شود.

آشکارساز و یا ابزار هشداردهنده باید بر روی دیوار، سقف یا مکان دیگری که در دستورالعمل تولید کننده مشخص شده است، نصب شوند. افرادی که این دستگاه‌ها را نصب، بازرسی و تست می‌کنند باید دارای صلاحیت مورد نیاز باشند.

دستگاه باید در مکانی نصب شود که شرایط مانند ولتاژ، دما و رطوبت آن در محدوده‌های تعیین شده توسط تولید کننده باشد.

مکان قرارگیری هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز منوکسید کربن باید بر اساس ارزیابی منابع بالقوه محیط، شامل جریان منوکسید کربن، رطوبت، دما، گرد و غبار، دود و بخار، و همچنین تأثیر دستگاه‌های الکتریکی و مکانیکی، تعیین شود تا از بروز هشدارهای غیرضروری جلوگیری شود.

دستگاه‌های هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز منوکسید کربن باید طبق شرایطی که در دستورالعمل تولید کننده ذکر شده است نگهداری شوند. کارخانه تولید کننده باید در دستورالعمل خود جزئیات مربوط به این موارد را ذکر کند.

دستورالعمل نصب هشداردهنده نشت گاز

• دستورالعمل کارکرد
• دستورالعمل تست
• دستورالعمل نگهداري
• دستورالعمل تعویض و سرویس
• تاکید بر این موضوع که در شرایط هشدار گاز منوکسیدکربن ممکن است هیچ دودي وجود نداشته باشد.
• اطلاعات لازم در مورد نحوه عملکرد در هنگام هشدار گاز منوکسیدکربن
• حداقل فاصله نصب از دستگاههاي سوخت سوز

جانمایی آشکارساز منوکسید کربن

کلیات

طراحی و طرح‌بندی بناهای مسکونی و تعداد، نوع و موقعیت منابع تولید منوکسید کربن بسیار متنوع است. هر بنا و محله ممکن است شرایط مختلفی داشته باشند که تأثیرگذار بر تولید این گاز باشند.

به هر حال، راهنمایی‌های کلی وجود دارند که کمک می‌کنند تا دستگاه‌های منوکسید کربن به جایی نصب شوند که ریسک ایجاد اشتباهات کاهش یابد.

هشداردهنده نشت گاز کدام اتاق نصب شود؟

در شرایط ایده‌آل، دستگاه هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز باید در هر اتاقی که وسایل سوخت‌سوز مانند اجاق گاز و شومینه وجود دارد، نصب شود. همچنین، بهتر است در سایر اتاق‌ها هم ممکن است هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز نصب شود تا ساکنین در مواقعی که هشدار از یک بخش دیگر شنیده نمی‌شود یا زمان زیادی طول می‌کشد تا اطلاع پیدا کنند، اطمینان حاصل شود.

برای انتخاب بهترین مکان برای آشکارساز، نکات زیر را در نظر بگیرید:

1. اتاق های دور: این اتاق‌ها که ممکن است زمان طولانی‌تری طول بکشد تا ساکنین بیدار شوند، باید پوشش هشدار را داشته باشند.

2. اتاق خواب: تمام اتاق‌های خواب باید مورد نظر قرار گیرند.

3. اتاق با بخاری یا شومینه: آشکارساز در اتاقی که دارای بخاری یا شومینه است باید قرار بگیرد.

4. اتاق محل استفاده بیشتر: این اتاق‌ها که بیشترین زمان استفاده را دارند، باید پوشش هشدار داشته باشند.

5. اتاق‌ های با ساختمان سوئیت مانند: در این اتاق‌ها که معمولاً به عنوان نشیمن و هم اتاق خواب استفاده می‌شوند، آشکارساز باید دور از اجاق گاز و نزدیک به محل خواب نصب شود.

6. اتاق‌ های با وسایل کم استفاده: اگر وسایلی مانند دیگ بخار در یک اتاق قرار دارند که به طور معمول استفاده نمی‌شوند، آشکارساز باید خارج از اتاق نصب شود تا هشدار بهتری ارائه دهد.

باید توجه داشت که نصب و موقعیت‌دهی هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز باید بر اساس دستورالعمل تولید کننده و شرایط فیزیکی و محیطی هر مکان تعیین شود تا از بهینه بودن واحد حفاظت شود.

هشداردهنده نشت گاز کجاي اتاق نصب شود؟

درسته که برای هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز، باید امکان دیدن چراغ‌های اندیکاتور وجود داشته باشد و آنها باید در محلی قرار گیرند که ساکنین به راحتی بتوانند آنها را مشاهده کنند.

اما دستورالعمل دقیق برای محل دقیق نصب آشکارساز، بسته به نوع اتاق و کاربری آن، قابل استفاده برای همه موارد نیست.

برای انتخاب بهترین محل برای نصب هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز، باید به نکات زیر توجه کرد:

1. دید برای اندازه گیری: آشکارساز باید در محلی قرار گیرد که ساکنین بتوانند چراغ‌های اندیکاتور را به راحتی ببینند، بدون اینکه نیاز به ورود به محل نصب داشته باشند.

2. دسترسی آسان: مکان نصب باید به گونه‌ای باشد که در صورت فعال شدن هشدار، ساکنین بتوانند به سرعت به آن رسیدگی کنند و اقدامات لازم را انجام دهند.

3. نزدیکی به منابع سوخت‌سوز: در صورت امکان، آشکارساز باید نزدیک به منابع سوخت‌سوز مانند اجاق گاز، بخاری یا شومینه نصب شود تا هر گونه نشت موجب شده از این منابع به سرعت تشخیص داده شود.

4. محافظت از تناسب با محل: برای هر اتاق و شرایط خاص، باید به توصیه‌های سازنده و شرایط فیزیکی محل توجه کرد تا از نصب بهینه واحد حفاظت شود.

از این رو، تعیین محل دقیق برای نصب آشکارساز باید با توجه به شرایط خاص هر مکان و نیازهای افراد در آن مکان انجام شود.

هشداردهنده نشت گاز در کجا نصب نشود؟!!!!

آشکارساز نباید در مکان‌های زیر نصب شود:

1. فضاهای محفوظ: مانند داخل قفسه یا پشت پرده، زیرا اینجاها ممکن است هشدار به درستی شنیده نشود.

2. جاهای قابل مسدود شدن: مانند زیر اسباب و اثاثیه که می‌تواند دسترسی به آشکارساز را مسدود کند.

3. مستقیماً بالای سینک: اینجاها باعث می‌شود که رطوبت زیاد و گرد و غبار ممکن باشد و سنسور را تحت تأثیر قرار دهد.

4. نزدیک به پنجره یا دریچه های تهویه مشابه: به دلیل تأثیرات جریان هوا که ممکن است عملکرد آشکارساز را تحت تأثیر قرار دهد.

5. نزدیک به فن: جریان هوای تولید شده توسط فن می‌تواند دقت و کارایی آشکارساز را کاهش دهد.

6. دماهای بسیار پایین یا بالا: مگر اینکه آشکارساز برای این شرایط طراحی شده باشد و تاییدیه معتبری داشته باشد.

7. مکان‌های دارای کثیفی و گرد و غبار: این مواد ممکن است سنسور را مسدود کنند و عملکرد را تحت تأثیر قرار دهند.

8. رطوبت کمتر از 10 درصد و یا بیشتر از 95 درصد: مگر آشکارساز برای این شرایط خاص طراحی شده باشد و تاییدیه مناسبی داشته باشد.

9. خیلی نزدیک به اجاق پخت و پز: اینجاها دما بالا و رطوبت زیاد ممکن است به عملکرد آشکارساز آسیب بزند.

در نصب هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز، همواره باید به شرایط محیطی و توصیه‌های سازنده توجه شود تا از کارایی و دقت این دستگاه‌ها اطمینان حاصل شود.

هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز که در اتاقی نصب شده که وسیله‌ی سوخت‌سوز (مانند اجاق گاز یا دیگ بخار) قرار دارد:

اگر آشکارساز بر روی دیوار نصب می‌شود:

1. باید نزدیک به سقف قرار گیرد تا بتواند بهتر از هر نقطه‌ای در اتاق هشدار دهد.

2. باید در ارتفاعی بالاتر از هر در یا پنجره‌ای که در اتاق وجود دارد، نصب شود تا جریان هوای ورودی یا خروجی به عملکرد آن تأثیر نگذارد.

به این ترتیب، هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز در اتاق می‌توانند به درستی عمل کنند و در صورت وقوع نشت گاز، ساکنین را به موقع آگاه کنند.

توجه : هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز نصب شده بر روي سقف باید حداقل 300 میلیمتر از هر دیوار فاصله داشته باشد.

شکل فاصله هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز نصب شده بر رو ي سقف از دیوارهاي مجاور

در صورتی که ارتفاع سقف اجازه دهد، آشکارساز برای نشت گاز باید حداقل 2.29 متر بالاتر از سطح کف نصب شود و از سقف فاصله حداقل 150 میلیمتر داشته باشد. همچنین، آشکارساز باید در فاصله افقی بین 1 تا 3 متر از منبع نشت گاز (که پتانسیل تولید مونواکسید کربن را دارد) قرار گیرد.

اگر یک اتاق با پارتیشن‌های جداکننده داریم، آشکارساز باید در سمتی از پارتیشن نصب شود که منبع تولید مونواکسید کربن وجود دارد. در اتاقهایی که سقف آنها شیبدار است، هشداردهنده‌های مونواکسید کربن باید در بخش بالای اتاق نصب شوند.

آشکارسازهای نصب شده در اتاق‌های خواب و اتاق‌های دور از منابع سوخت و سوز باید نسبتاً نزدیک به منطقه تنفسی افراد که در اتاق جا نمایی شده‌اند، قرار گیرند.

4- الزامات عمومی

کلیات

دستگاه باید به طور قابل اعتماد حضور مونواکسید کربن در شرایط استفاده‌ی روزمره در محیط‌های مسکونی را تشخیص دهد و هشدار مربوطه را صادر کند.

سیستم‌های هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز مونواکسید کربن مورد استفاده در محیط‌های خانگی باید حداقل هر 3 سال یکبار توسط تکنیسین مجرب بررسی و آزمایش شوند، به‌طوری که بر اساس دستورالعمل‌های تولید کننده تنظیم شده باشند.

این دستگاه‌ها باید به موقع تعویض شوند هنگامی که سیگنال “پایان عمر” فعال می‌شود، تاریخ تعویض به پایان می‌رسد یا در تست عملکرد نقصان یابند.

برای دستگاه‌هایی که به برق شهر متصل هستند، منبع تغذیه ثانویه باید بتواند برای حداقل 24 ساعت بدون هشدار کار کند و پس از آن، باید توانایی اجرای دستگاه آشکارساز و سایر ابزارهای هشداردهنده متصل به آن را برای 12 ساعت داشته باشد.

اگر دستگاه توسط یک مرکز مانیتورینگ کنترل می‌شود، این بازه زمانی می‌تواند تا 5 دقیقه کاهش یابد.

دستگاه هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز مونواکسید کربن که به برق شهر وصل هستند، نباید دارای سوئیچ قطع برق باشند و باید منبع تغذیه ثانویه داشته باشند.

در صورتی که باتری منبع تغذیه ثانویه است، در صورت خروج باتری یا قطع اتصال آن، یک سیگنال هشدار صوتی باید فعال شود.

زمانی که آشکارساز به طور مطابق با دستورالعمل‌های تولید کننده نصب شده است، نمایشگرهای آن باید قابل مشاهده باشند و باید دارای سیگنال صوتی هشدار باشد که در فضاهای استراحت و خواب بتواند برای حداقل 60 ثانیه صدایی با حداقل سطح 15 دسیبل بالاتر از میانگین سطح صوت محیط یا 5 دسیبل بالاتر از بیشینه سطح صوت محیط تولید کند.

سیگنال‌های هشدار مربوط به حضور مونواکسید کربن باید از سایر سیگنال‌های دستگاه متمایز باشند و آژیر و آشکارساز باید از یک کارخانه تولید کننده باشند، مگر اینکه تاییدیه آزمایشگاه معتبری وجود داشته باشد که سازگاری بین دو برند مختلف را تایید کند.

عملکرد آشکارساز مونواکسید کربن و آژیرهای مرتبط نباید منجر به فعال شدن آژیرهای حریق یا کنترل پنل‌های سیستم اعلام حریق یا ایستگاه‌های نظارتی آتش‌نشانی و حفاظتی شود.

اگر اتاق خواب‌ها به گونه‌ای است که صدای هشدار آشکارساز به خوبی شنیده نمی‌شود یا محیط نویزی است که سر و صدای محیط بیرون یا داخلی مانع رسیدن هشدار به داخل اتاق خواب می‌شود، باید در هر اتاق یک هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز یا یک آژیر نصب شود.

آشکارسازهای نصب شده در محیط‌هایی که افراد دارای ضعف شنوایی حضور دارند باید دارای اخطارهای دیداری قابل مشاهده باشند.

هنگامی که آشکارساز مونواکسید کربن برای گلودری از 50 ppm فعال می‌شود، باید در حالت هشدار باقی بماند. اگر نمی‌توانید دستگاه هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز مونواکسید کربن را ریست کنید، این نشان می‌دهد که هنوز مقدار مناسبی از مونواکسید کربن در محیط وجود دارد.

همه ابزارها و وسایلی که برای تنظیم یا دسترسی به آشکارساز استفاده می‌شوند، باید به گونه‌ای طراحی شوند که افراد غیرمجاز را از دستکاری منع کنند.

سیگنال هاي خرابی

دستگاه باید در صورت قطع اتصال یا اتصال کوتاه حسگر، یک سیگنال خرابی را ایجاد کند که به صورت واضح قابل تشخیص و متفاوت از هشدار نشت گاز باشد.

برچسب‌گذاری و دستورالعمل‌ها:

برچسب‌گذاری:

دستگاه باید دارای برچسب‌های با دوام باشد که شامل اطلاعات زیر باشند:

الف) نام سازنده یا فروشنده، علامت تجاری یا نشانه‌های دیگر جهت شناسایی.

ب) نام دستگاه، شماره مدل (در صورت وجود) و نوع گازی که دستگاه قادر به شناسایی آن است.

پ) شماره استاندارد ملی 13172-1 و یا استاندارد EN 50291‐1 و یا استانداردهای معتبر بین‌المللی.

ت) نوع دستگاه A یا B.

ث) شماره سریال یا کد تاریخ ساخت دستگاه.

ج) برای دستگاه‌های تغذیه شونده با برق شهر، ولتاژ تغذیه الکتریکی و بسامد و بیشینه توان مصرفی.

چ) برای دستگاه‌های تغذیه شونده با باتری، نوع و اندازه باتری‌های قابل تعویض.

ح) تاریخ تولید باتری باید به طور کامل بر اساس سال و ماه توسط سازنده بر روی باتری مشخص شود. در غیر این صورت، نصاب باید این تاریخ را تعیین کرده و بر روی باتری نشان دهد.

نشانگر حداکثر طول عمر پیش‌بینی شده برای دستگاه.

احتیاط‌ ها:

1. برچسب‌گذاری:

– تمام آشکارسازهای گاز باید دارای برچسب باشند که اطلاعات زیر را در خود جای دهند:
الف) نام سازنده یا فروشنده، علامت تجاری یا نشانه‌های دیگر جهت شناسایی.
ب) نام دستگاه، شماره مدل (اگر وجود دارد) و نوع گازی که دستگاه قادر به شناسایی آن است.
پ) شماره استاندارد ملی 13172-1 و یا استاندارد EN 50291‐1 و یا استانداردهای بین‌المللی معتبر.
ت) نوع دستگاه A یا B.
ث) شماره سریال یا کد تاریخ ساخت دستگاه.
ج) برای دستگاه‌های تغذیه شونده با برق شهر، ولتاژ عملکرد صحیح، بسامد، مشخصات فیوز (در صورت وجود)، و روش اتصال به سیستم برق شهر.
چ) برای دستگاه‌های تغذیه شونده با باتری، نوع و اندازه باتری‌های قابل تعویض.
ح) تاریخ تولید باتری باید به طور کامل بر اساس سال و ماه توسط سازنده بر روی باتری مشخص شود.
خ) طول عمر مورد انتظار دستگاه.

2. کتابچه دستورالعمل:

– دستگاه باید همراه با یک بروشور یا کتابچه راهنما ارائه شود که حاوی دستورالعملهای کامل و شفاف برای نصب، عملکرد ایمن و مناسب، و کنترل دوره‌ای دستگاه باشد. این کتابچه باید حداقل شامل اطلاعات زیر باشد:
الف) برای دستگاه‌های تغذیه شونده با برق شهر، ولتاژ عملکرد صحیح، بسامد، مشخصات فیوز (در صورت وجود)، و روش اتصال به سیستم برق شهر.
ب) برای دستگاه‌های تغذیه شونده با باتری، نوع و اندازه باتری‌های قابل تعویض، طول عمر معمولی، دستورالعملهای تعویض باتری و اطلاعات مربوط به شرایط ضعیف بودن باتری.
پ) راهنمای قرار گرفتن و نصب دستگاه و اخطار مبنی بر اینکه دستگاه باید به وسیله شخص دارای صلاحیت نصب شود.
ت) اقدامات لازم در زمان هشدار دستگاه.
ث) توضیح در مورد تمام هشدارها (شنیداری و دیداری) و دیگر نمایشگرها به علاوه نحوه راه‌اندازی مجدد دستگاه و وسایل جانبی آن در صورت لزوم.
ج) لیست مواد، بخارها یا گازهایی که ممکن است بر کارکرد مطمئن دستگاه در کوتاه مدت یا بلندمدت تأثیر بگذارد.
چ) هشدار در مورد احتمال خطرات برق گرفتگی یا نقص فنی دستگاه در صورتی که دستگاه دستکاری شود.
ح) دستورالعملهای راه‌اندازی فرایند خودآزمایی دستگاه.
خ) طول عمر مورد انتظار دستگاه.
ذ) توضیح در مورد محدودیت‌های کاری دما و رطوبت.
ر) شرایط ایجاد وضعیت هشدار.
ز) توضیحاتی در مورد تأثیرات منوکسید کربن بر بدن انسان و اینکه دستگاه ممکن است مانع اثرات شدید وجود منوکسید کربن نشود. همچنین باید تأکید شود که دستگاه به صورت کامل ایمنی افراد را در برابر خطرات جدی ناشی از استنشاق منوکسید کربن تضمین نمی‌کند.
ژ) هشدار در این خصوص که نصب این دستگاه نباید جایگزین نصب، استفاده و نگهداری صحیح وسایل با سوخت فسیلی (مانند تهویه کامل و دودکش) باشد.

3. بسته‌بندی:

– بسته‌بندی دستگاه باید حاوی اطلاعات زیر باشد:
– هشداری جهت الزام نصب دستگاه توسط افراد متخصص.
– اطلاعات مناسبی درباره حمل و نقل و نگهداری دستگاه.

این اقدامات و دستورالعمل‌ها به کاربران کمک می‌کنند تا دستگاه‌های آشکارساز گاز را به درستی نصب، استفاده و نگهداری کنند و از ایمنی و عملکرد صحیح آنها اطمینان حاصل کنند.

در برگرفتن اطلاعات زیر

• طول عمر مورد انتظار حسگر، در صورتی که با طول عمر دستگاه متفاوت باشد. و مدت انبارداري در آن تاثیر داشته باشد.
• بسته بندي باید به صورت واضح پیغام زیر را نشان دهد:

منبع تغذیه هشداردهنده نشت گاز

برای اطمینان حداکثری، آشکارساز باید به طور پیوسته به منبع تغذیه وصل باشد. اگر خانه برای مدت طولانی خالی بماند یا منبع پتانسیل منوکسید کربنی در حال حاضر وجود نداشته باشد، آشکارساز ممکن است در این مدت زمان خاموش باشد.

تمام علائم صوتی و بصری که هشداردهنده نشت گاز و آشکارساز تولید می‌کند باید برای کاربر توضیح داده شوند، از جمله تفاوت‌هایی که در زمان راه‌اندازی اولیه و عملکرد روزمره ایجاد می‌شود. همچنین، معانی تمامی هشدارهای خطا و اقدامات پیشنهادی باید به طور کامل تشریح شوند.

کاربر باید به لیست مواد تداخلی که ممکن است بر روی حسگر تأثیر بگذارند توجه کند، همچنین اثرات کوتاه‌مدت و بلندمدت آن‌ها بررسی شود. همچنین، نکاتی در مورد تأثیرات مواد دیگر مانند دود تنباکو بالا و گاز شهری باید به کاربر ارائه شود.

در صورتی که هشدار فعال شود، کاربر باید اقدامات اضطراری را طبق راهنمای سازنده انجام دهد، از جمله افزایش تهویه با باز کردن پنجره‌ها و متوقف کردن همه وسایل سوخت‌سوز. اگر هشدار ادامه دارد، ساختمان باید تخلیه شود و کمک پزشکی برای هر کسی که به منوکسید کربن معرض شده است حاصل شود.

این اقدامات باید به زبان ساده و با تأکید بر اطمینان از ایمنی کاربران توضیح داده شود، همچنین نکاتی مانند تعویض باتری و طول عمر آن باید به طور کامل مشخص شوند تا کاربران بتوانند به درستی از دستگاه استفاده کنند و در صورت نیاز به اقدامات اضافی دسترسی داشته باشند.

معاونت پیشگیري و حفاظت از حریق1395