عملکرد سیستم‌های اسپرینکلر آتش‌نشانی

سیستم‌های اطفای حریق اتوماتیک شامل اجزایی هستند که خودکاراً و در صورت بروز آتش‌سوزی واکنش نشان می‌دهند.

یکی از این اجزا، اسپرینکلر است که وقتی حرارت به سطح خاصی برسد، مثلاً دما بیشتر از حد تعیین‌شده‌ای شود، آب را تخلیه می‌کند.

اسپرینکلرها دارای پنجه‌هایی هستند که داخل آن‌ها مایع حساس به حرارت (معمولاً حباب شیشه‌ای) قرار دارد. وقتی که این مایع به اثر حرارت مستقیم از آتش برخورد کند، خودکاراً شکسته شده و آب را بر روی آتش پاشانده می‌کند تا آتش را مهار کند و کنترل کند.

این سیستم‌ها برای حفظ ایمنی در مواقع اضطراری طراحی شده‌اند و به صورت خودکار و بدون نیاز به دخل و تصرف انسانی عمل می‌کنند تا خطر آتش‌سوزی را کاهش دهند و خسارات جانی و مالی را به حداقل برسانند.

تاریخچه طراحی و تولید اسپرینکلرهای اطفای حریق

در سال ۱۸۱۳، جرج ماندبای نخستین کپسول آتش‌نشانی قابل حمل را ابداع کرد که از آب برای خاموش کردن حریق استفاده می‌کرد.

اما این روش با مشکلاتی همچون خسارت و یخ‌زدگی همراه بود. پس از آن، هنری اس. پارمالی، به دلیل نیاز به حفاظت از کارخانه پیانو سازی‌اش، ایده آبپاش اتوماتیک را ابداع کرد.

این اتوماتیک‌ها به صورت افشانک سقفی شناخته می‌شوند و خودکاراً زمانی که دما به حدی بالا می‌رسد (معمولاً حدود ۱۶۰ درجه فارنهایت)، فعال می‌شوند و آب را به طور مستقیم بر روی آتش پاشانده و آتش را خاموش می‌کنند.

امروزه، این اسپرینکلرها تقریباً در عرض یک دقیقه به فعالیت می‌پردازند.

در گذشته، ما فیزیک آتش را خوب نمی‌شناختیم. تئوری فلوچیستون، که در قرن هجدهم پذیرفته شده بود، توضیحی بود که می‌گفت هنگامی که چیزی می‌سوخت، یک ماده به نام فلوچیستون آزاد می‌شود که به عنوان یک مایع نامعلوم در نظر گرفته می‌شد.

اما بعداً مشخص شد که این ایده تنها یک تصور بود و وجود واقعی فلوچیستون در جهان مادی نداشت.

در واقع، شیمی آتش در تمامی موارد یکسان است. آتش با ترکیب سوخت و اکسیژن در حالی که تحت تاثیر گرما قرار می‌گیرد، ایجاد می‌شود.

این فرآیند شیمیایی که به آن اکسیداسیون می‌گوییم، باعث تولید گرما و آتش می‌شود. آتش با گرمایی که تولید می‌کند، ادامه می‌یابد و به دنبال آن خسارت و گسترش آتش می‌آید.

بدن انسان نمی‌تواند گرمای زیاد آتش را بیشتر از چند ثانیه تحمل کند.

آتش مسئول خسارات جانی و مالی بسیاری است و جامعه از اثرات آن آگاه است. در اواخر دهه 1800، موسسه ملی حفاظت در برابر آتش (NFPA) تأسیس شد و شرکت‌های بیمه وارد حوزه حفاظت از ساختمان‌ها در برابر آتش شدند.

آیین‌نامه‌های اولیه حفاظت در برابر آتش توسط آزمایشگاه‌های بیمه‌گران و کمیته اصلاح بیمه انگلستان تدوین شد که شامل نصب لوله‌های آب‌پاش در ساختمان‌ها برای جلوگیری از آتش سوزی بود.

این آیین‌نامه‌ها شامل تعیین موقعیت و فاصله مناسب برای آب‌پاش‌ها بر روی بام‌های با شیب بیشتر از 1 به 4 بود. در طول زمان، استانداردها و آیین‌نامه‌ها بهبود یافته و موسسه NFPA مسئول ارائه آنها شد.

استانداردهای امروزی NFPA شامل مجموعه‌ای جامع از شرایط و آیین‌نامه‌ها برای حفاظت در برابر آتش در انواع ساختمان‌ها هستند.

NFPA با ویرایش‌های مختلف استاندارد 13 خود، که آخرین آن در سال 1999 بود، بهبودات ایمنی را در زمینه‌های مختلف ایجاد کرده است.

موسسه ملی آب‌پاش اطفای حریق نیز در سال 1905 تأسیس شد، دو سال پس از آتش‌سوزی وحشتناک تئاتر ایروکوییس در شیکاگو که منجر به کشته شدن 602 نفر شد.

در سال 1911، آتش‌سوزی کارخانه شرت ویست در نیویورک که باعث مرگ 150 نفر شد، به وجود آمد. این واقعه باعث انتشار آیین‌نامه‌های ایمنی جدید برای حفظ جان انسان‌ها شد.

اسپرینکلر چیست؟

اسپرینکلرها جزئی از سیستم‌های اطفای حریق هستند که با استفاده از آب، آتش را کنترل و خاموش می‌کنند. این سیستم‌ها هنگامی که حرارت ناشی از آتش‌سوزی به حدی برسد، خودکاراً فعال می‌شوند.

به طور عمده، استفاده از آب در این نوع سیستم‌ها ارزان‌تر است، زیرا آب یکی از مصارف ارزان قیمتی است و در اکثر مکان‌های اطفای حریق به آن دسترسی وجود دارد.

اسپرینکلرهای آتش‌نشانی طراحی شده‌اند تا با تخلیه آب بر روی آتش، سرعت گرما را کاهش داده و آتش را خاموش کنند، پیش از اینکه نیاز به مداخله دستی اطفا حریق داشته باشیم.

این سیستم‌ها نقش مهمی در حفاظت از انسان‌ها و دارایی‌ها در برابر آتش‌سوزی ایفا می‌کنند، زیرا به سرعت آتش را تشخیص داده و مهار می‌کنند.

اسپرینکلرهای آتش‌نشانی به عنوان یکی از کارآمدترین و پیشرفته‌ترین سیستم‌های اطفا حریق اتوماتیک در جهان شناخته می‌شوند و به عنوان قسمت حساس‌ترین از این سیستم شناخته می‌شوند که به آن “هد اسپرینکلر” یا “نازل” هم می‌گویند.

کاربرد اسپرینکلر آتش در جهان

اسپرینکلرهای آتش‌نشانی در سراسر جهان به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند و هر سال بیش از ۴۰ میلیون این دستگاه نصب می‌شود.

در ساختمان‌هایی که از اسپرینکلرهای آتش‌نشانی استفاده می‌شود و دارای طراحی و نگهداری استاندارد هستند، بیش از ۹۹ درصد حوادث آتش‌سوزی توسط این اسپرینکلرها کنترل می‌شود.

این اطلاعات نشان می‌دهد که اسپرینکلرها نقش بسیار مؤثری در کنترل آتش‌سوزی‌ها داشته‌اند. یک نکته جالب این است که در انگلستان هیچ ساختمانی که از سیستم اسپرینکلر آتش‌نشانی تجهیز شده باشد، تاکنون دچار خسارت جدی یا مرگ ناشی از آتش‌سوزی نشده است.

اسپرینکلرهای آتش‌نشانی در شبکه‌های اطفای حریق اتوماتیک آبی استفاده می‌شوند و همراه با تجهیزاتی از قبیل لوله‌کشی، شیرآلات و اتصالات برای حفاظت از جان و مالکیت افراد، جلوگیری از آسیب به ساختمان‌ها و جلوگیری از فروپاشی ساختمان‌ها به کار می‌روند.

وظیفه اصلی این سیستم‌ها این است که در مراحل اولیه شکل‌گیری حریق، کنترل و پیشگیری از گسترش آن تا وقتی که نیروهای آتش‌نشانی وارد عمل شوند را به عهده دارند.

انواع اسپرینکلر آتش نشانی

اسپرینکلرها بر اساس دمایی که برای فعال شدن لازم دارند، به سه نوع تقسیم می‌شوند:

1. اسپرینکلر واکنش معمولی:

این نوع اسپرینکلر در دمای ۵۷ درجه سانتیگراد (۱۳۵ درجه فارنهایت) فعال می‌شود.

2. اسپرینکلر واکنش سریع:

این نوع اسپرینکلر در دمای ۴۳ درجه سانتیگراد (۱۰۹ درجه فارنهایت) فعال می‌شود و سریع‌تر به حرارت آتش واکنش نشان می‌دهد.

3. اسپرینکلر واکنش فوق‌العاده سریع:

این نوع اسپرینکلر در دمای ۳۸ درجه سانتیگراد (۱۰۰ درجه فارنهایت) فعال می‌شود و بسیار سریع‌تر از دیگر اسپرینکلرها به حرارت آتش واکنش نشان می‌دهد.

علاوه بر این، اسپرینکلرها می‌توانند بر اساس ویژگی‌های دیگر نیز دسته‌بندی شوند:

– نوع لوله:

ممکن است اسپرینکلرها در سیستم‌های لوله تر یا لوله خشک نصب شوند.

– الگوی پاشش:

اسپرینکلرها می‌توانند دارای الگوی پاشش دایره‌ای، نیم‌دایره‌ای یا خطی باشند.

– نوع نصب:

اسپرینکلرها می‌توانند به صورت سقفی، دیواری یا زمینی نصب شوند.

این تقسیمات کمک می‌کند تا نوع مناسب اسپرینکلر بر اساس نیازهای محیط خاصی که نیاز به حفاظت در برابر آتش دارد، انتخاب شود و بهترین عملکرد را ارائه دهد.

اجزای اسپرینکلر آتش نشانی

اسپرینکلرها دارای قطعات مختلفی هستند که عبارتند از بدنه، منحرف کننده جریان (دفلکتور)، بالب حرارتی یا در بعضی مواقع جزء ذوب‌شونده، درپوش به عنوان آب‌بند، و واشر فنری.

وقتی حرارت آتش به حد معینی می‌رسد، بالب حرارتی شکسته می‌شود و به آب زیر فشار پشت اسپرینکلر اجازه می‌دهد تا جریان یابد.

دفلکتور اسپرینکلر آب را با یک الگوی خاص اسپری می‌کند تا آتش را کنترل کرده و سپس شعله را خاموش کند.

اسپرینکلرها برای استفاده در محیط‌ها و برنامه‌های مختلف طراحی شده‌اند. آن‌ها با توجه به دمایی که به آن فعال می‌شوند، الگوی پاشش آب، و سرعت جریان، از یکدیگر متمایز می‌شوند.

این تنوع در طراحی اسپرینکلرها باعث می‌شود تا هر نوع اسپرینکلر، به بهترین شکل ممکن به نیازهای خاص حفاظت در برابر آتش پاسخگو باشد.

اسپرینکلرها، با وجود تفاوت‌های مدل و نوع، از قطعات زیر تشکیل شده‌اند:

1. بدنه اسپرینکلر:

قسمت اصلی و بیرونی اسپرینکلر که در مواجهه با حرارت آتش فعال می‌شود.

2. منحرف کننده جریان (دفلکتور):

قسمتی که جریان آب را به الگوی خاصی تغییر می‌دهد تا بهترین تأثیر را در کنترل حریق داشته باشد.

3. بالب حرارتی اسپرینکلر:

قطعه‌ای که در مواجهه با حرارت، شکسته می‌شود تا جریان آب فشاردار از اسپرینکلر خارج شود.

4. اوریفیس اسپرینکلر:

بازوی کوچکی در بالای اسپرینکلر که جریان آب از آن خارج می‌شود.

5. آب بند یا درپوش:

قسمتی که به عنوان پوشش برای جلوگیری از نشت آب در حالت عادی عمل می‌کند.

6. واشر فنری:

قطعه‌ای که به آب بند کمک می‌کند و از نشت آب در جای خود جلوگیری می‌کند.

این قطعات در هر اسپرینکلر، با همکاری و هماهنگی، برای ایجاد یک سیستم اطفای حریق کارآمد و موثر ترکیب می‌شوند.

اسپرینکلرها از اجزای مختلفی تشکیل شده‌اند که شامل موارد زیر هستند:

1. بدنه:

قسمت بیرونی اسپرینکلر که معمولاً از فلزات مقاوم مثل برنج یا برنز ساخته شده است و درونی اسپرینکلر را محیط‌بندی می‌کند.

2. منحرف کننده جریان (دفلکتور):

قطعه‌ای از فلز که به بدنه متصل شده و وظیفه تنظیم و جهت‌دهی جریان آب را دارد. وقتی که اسپرینکلر فعال می‌شود، دفلکتور آب را به الگوی خاصی مانند دایره‌ای یا نیم‌دایره‌ای اسپری می‌کند.

3. جزء ذوب‌شونده و بالب حرارتی:

بخش حساس اسپرینکلر که جریان آب را پشت درپوش نگه می‌دارد. این بخش شامل یک بالب حرارتی یا جزء فلزی ذوب‌شونده است که در دمای خاصی مثل دمای آتش سوزی شکسته شده و به آب اجازه می‌دهد که از طریق اسپرینکلر جریان یابد.

4. اوریفیس:

دهانه کوچکی در مرکز دفلکتور یا خود اسپرینکلر که سرعت جریان آب آزاد شده را کنترل می‌کند. اندازه دقیق این دهانه برای اطمینان از تأمین کافی آب برای کنترل آتش محاسبه می‌شود.

5. آب بند یا درپوش:

بخشی که مقدار آب خروجی اسپرینکلر را کنترل می‌کند. درپوش در میان روزنه و سنسور حرارتی قرار دارد و در شرایط غیرفعال، آب را مسدود می‌کند. در صورت وقوع حریق و افزایش دما، سنسور حرارتی فعال شده و درپوش را باز می‌کند تا آب تحت فشار خارج شود.

6.واشر :

فنری در اسپرینکلر دارای دو بخش اصلی است. اولین بخش یک فنر قوی است و بر روی آن یک روکش پلیمری قرار دارد. وقتی اسپرینکلر نصب می‌شود، این واشر فنری فشرده می‌شود و انرژی ذخیره شده در فنر، نیروی پیچ نگهدارنده را در خود ذخیره می‌کند. وقتی اسپرینکلر فعال می‌شود، فنر باز می‌شود و انرژی ذخیره شده در آن آزاد می‌شود. این باعث می‌شود که درپوش یا آب‌بند به سمت بیرون پرتاب شده و آب در مسیر نصب اسپرینکلر قرار نگیرد.

در حالت استندبای، واشر فنری نقش مهمی در جلوگیری از نشت آب دارد. بخش پلیمری واشر فنری از نشت آب جلوگیری می‌کند و این باعث می‌شود که آب به درستی به اسپرینکلر منتقل شود و هدر نرود.

این اجزا با همکاری دقیق، به اسپرینکلر کمک می‌کنند تا در مواجهه با حریق به بهترین شکل ممکن عمل کرده و زندگی و مالکیت‌ها را محافظت کنند.

عملکرد اسپرینکلر هنگام آتش سوزی

وقتی یک آتش‌سوزی رخ می‌دهد، گرما که توسط آتش تولید می‌شود، دمای اطراف را افزایش می‌دهد. این باعث می‌شود که جزء ذوب‌پذیر یا بالب حرارتی که در اسپرینکلر وجود دارد، شکسته شود.

زمانی که این اتفاق می‌افتد، آبی که تحت فشار در لوله‌ها است، آزاد می‌شود. این آب از طریق روزنه‌ای به نام اوریفیس خارج می‌شود و توسط منحرف کننده (دفلکتور) به شکل اسپری هدایت می‌شود.

این آب با جذب گرما از محیط اطراف، آن را خنک می‌کند و به کنترل یا خاموش کردن شعله آتش کمک می‌کند.

اسپرینکلرها وظیفه دارند که هنگامی که آتش سوزی رخ می‌دهد، آب را برای کنترل و خاموش کردن آتش پخش کنند. نحوه کار اسپرینکلرها به این شکل است:

۱. در شرایط عادی، بین آب و درپوش اسپرینکلر یک بالب حرارتی یا عنصری وجود دارد که قادر به ذوب شدن است.
۲. زمانی که آتش سوزی رخ می‌دهد، گرمای تولید شده باعث ذوب شدن بالب حرارتی یا عنصر ذوب شونده می‌شود.
۳. ذوب شدن بالب حرارتی یا عنصر ذوب شونده باعث باز شدن درپوش اسپرینکلر می‌شود.
۴. با باز شدن درپوش اسپرینکلر، آب تحت فشار از طریق اسپرینکلر به بیرون می‌جریاند.

این آب سپس به صورت اسپری به اطراف پخش می‌شود و با جذب گرما، محیط را خنک کرده و شعله آتش را کنترل یا خاموش می‌کند.

مایع داخل سیستم اسپرینکلر آتش نشانی

اسپرینکلرها دارای یک حباب شیشه‌ای هستند که در داخل آن، یک مخلوط از مایع و بخار مایع قرار دارد، که اغلب شامل الکل و آب یا گلیسیرین است.

این اسپرینکلرها بر اساس انبساط مایع در داخل حباب کار می‌کنند. وقتی دما به اندازه‌ای افزایش می‌یابد که مایع درون حباب گازی شود، فشار داخل حباب افزایش می‌یابد که باعث می‌شود که حباب شیشه‌ای ترک بخورد و بالب حرارتی شکسته شود.

انواع بالب های حرارتی اسپرینکلر

در جدول زیر، مشخصات بالب‌های حرارتی بر اساس رنگ آن‌ها و دمای عملکردشان آمده است:

– حباب شیشه‌ای نارنجی: دمای عملکرد 57 درجه سانتیگراد.
– حباب شیشه‌ای قرمز: دمای عملکرد 68 درجه سانتیگراد.
– حباب شیشه‌ای زرد: دمای عملکرد 79 درجه سانتیگراد.
– حباب شیشه‌ای سبز: دمای عملکرد 93 درجه سانتیگراد.
– حباب شیشه‌ای آبی: دمای عملکرد 141 درجه سانتیگراد.
– حباب شیشه‌ای بنفش: دمای عملکرد 182 درجه سانتیگراد.
– حباب شیشه‌ای سیاه: دمای عملکرد 227 الی 260 درجه سانتیگراد.

هر رنگ برای دمای خاصی طراحی شده است تا در صورت بروز حرارت بالا، بالب حرارتی شکسته شده و آب تحت فشار اسپرینکلر جریان یابد تا آتش را مهار کند.

تفاوت اسپرینکلر واکنش معمولی و واکنش استاندارد

اسپرینکلرهای واکنش معمولی و واکنش سریع دو نوع از اسپرینکلرهای است که در سیستم‌های حفاظت در برابر حریق استفاده می‌شوند.

بزرگترین تفاوت ظاهری بین این دو نوع، اندازه بالب حرارتی آنها است. در اسپرینکلرهای واکنش معمولی، قطر بالب حرارتی حدود ۵ میلی‌متر است در حالی که در اسپرینکلرهای واکنش سریع، این قطر حدود ۳ میلی‌متر است.

به همین دلیل، اسپرینکلرهای واکنش معمولی کمی بیشتر زمان نیاز دارند تا به طور کامل فعال شوند نسبت به اسپرینکلرهای واکنش سریع.

در این دو نوع اسپرینکلر، تفاوت‌های غیر ظاهری هم وجود دارد که بررسی می‌شود.

اسپرینکلر واکنش معمولی

این نوع اسپرینکلر در دمای 57 درجه سانتیگراد (حدود 135 درجه فارنهایت) فعال می‌شود. مناسب برای آتش‌سوزی‌های با سرعت انتشار متوسط است و به طور کلی ارزان‌تر از اسپرینکلرهای واکنش سریع است.

این اسپرینکلرها در مکان‌های مختلفی مانند ساختمان‌های مسکونی، تجاری و صنعتی استفاده می‌شوند.

اسپرینکلر واکنش سریع

این نوع اسپرینکلر در دمای 43 درجه سانتیگراد (حدود 109 درجه فارنهایت) فعال می‌شود. مناسب برای آتش‌سوزی‌های با سرعت انتشار سریع است و اسپرینکلر واکنش سریع به طور کلی گران‌تر از اسپرینکلر واکنش معمولی است.

این اسپرینکلرها در مکان‌های حساس مانند مراکز درمانی، مراکز نگهداری از کودکان و سالن‌های اجتماعات استفاده می‌شوند.

اسپرینکلرهای واکنش سریع دارای بالب حرارتی کوچکتر هستند که باعث می‌شود سریع‌تر به گرما و آتش‌سوزی واکنش نشان دهند. این اسپرینکلرها ممکن است به فشار آب بیشتری برای عملکرد صحیح نیاز داشته باشند و معمولاً در سیستم‌های لوله تر نصب می‌شوند.

انتخاب نوع مناسب اسپرینکلر برای هر مکان به عواملی مانند نوع کاربری، نوع و سرعت انتشار آتش‌سوزی و بودجه موجود وابسته است.

جدول زیر خلاصه‌ای از تفاوت‌های اسپرینکلرهای واکنش معمولی و واکنش سریع را ارائه می‌دهد:

(K-factor) اسپرینکلر چیست؟

ضریب K یک واحد مهم در اسپرینکلرها است که میزان آبی که از آنها جریان می‌یابد را نشان می‌دهد. به عبارت ساده، این ضریب تخلیه آب از اسپرینکلر است و تعیین می‌کند که هر چقدر فشار و دبی آب بر روی اسپرینکلر اعمال شود، چقدر آب از آن خارج می‌شود.

این ضریب معمولاً بر اساس واحدهای امپریال (ایالات متحده) محاسبه می‌شود. باید توجه داشت که اگر از واحدهای متریک استفاده شود، با واحدهای امپریال تلفیق نشود، زیرا این دو واحد با هم تبدیل نمی‌شوند و محاسبات اشتباهی به وجود خواهد آمد.

ضرایب K بر اساس استانداردهای مختلف مانند NFPA13، UL199، GB5135.1، GB5135.3، GB5135.9 تعیین می‌شوند و به کمک جدول‌های مربوطه می‌توان ضریب K مورد نظر برای اسپرینکلرها را انتخاب کرد.

چرا اسپرینکلر ها طراحی و تولید شدند

سیستم‌های آبپاش برای کنترل آتش تا زمانی که نیروهای آتش‌نشانی به محل حادثه برسند طراحی شده‌اند. در دهه 1920، با استفاده از محرک‌های موتوری، ایمنی این سیستم‌ها بهبود یافت.

امروزه، آب‌پاش‌ها به انواعی مانند اسپرینکلر رپیدراپ، اسپرینکلر مخفی، اسپرینکلر پایین زن، اسپرینکلر بالا زن، اسپرینکلر دیواری و اسپرینکلر واکنش سریع شناخته می‌شوند.

در سال 1922، تجهیزات آتش‌نشانی مانند کالسکه با اسب به کار می‌رفتند. آتش‌سوزی واژگون کلوب شبانه در 28 نوامبر 1942 در بوستن آمریکا باعث مرگ 490 نفر و زخمی شدن تعداد زیادی دیگر شد.

آتش‌سوزی دو هتل در شیکاگو و آتلانتا در سال 1946 با 18 نفر کشته برجای ماند. به تدریج، مردم با ضرورت نصب سیستم‌های حفاظت در برابر آتش برای ساختمان‌ها آشنا شدند.

پس از آتش‌سوزی‌های سال 1946، ضرورت نصب سیستم‌های آتش‌نشانی اسپرینکلر در ساختمان‌ها به ویژه ساختمان‌های بلند احساس شد.

به همین دلیل، آیین‌نامه‌های جدیدی تدوین شد که شامل نصب سیستم‌های اسپرینکلر برای تخلیه سریع ساکنین در ساختمان‌های بلندمرتبه بودند.

در سال 1953، جامعه مهندسان حفاظت در برابر آتش تأسیس شد و از آن زمان تاکنون به فعالیت‌های پیشگیری از آتش می‌پردازد.

این اقدامات شامل بهبود محصولات حفاظت در برابر آتش، استفاده از تکنیک‌های محاسبه هیدرولیک و تدوین آیین‌نامه‌های استاندارد بوده است.

در دهه‌های پس از جنگ جهانی دوم، آیین‌نامه‌های ساختمانی بهبود یافته و سیستم‌های آبپاش نیز بهبود یافتند.

این سیستم‌ها به عنوان یک قسمت ضروری از کارخانجات و ساختمان‌ها شناخته شدند و با پذیرش عمومی و کاهش هزینه‌های نصب روبرو شدند.

معرفی لوله‌های نازک در سال 1973 منجر به کاهش قابل توجه هزینه نصب سیستم‌های آبپاش شد و با نصب همزمان با ساختمان، هزینه نصب این سیستم‌ها به طرز قابل توجهی کاهش یافت.

حفاظت در برابر آتش و ایمنی جان انسان‌ها با گذشت زمان بهبود یافته است. ابداع پارمالی به طور ویژه نقش مهمی در نجات جان انسان‌ها و کاهش خسارات آتش‌سوزی ایفا کرده است.

امروزه از ابزارها و تجهیزات متنوعی برای نجات جان انسان‌ها استفاده می‌شود. پارمالی به عنوان یک قهرمان شناخته می‌شود، زیرا اختراعات او به نجات انسان‌ها کمک کرده است.

اسپرینکلرهای اطفای حریق تحت شرایط مختلف به خوبی کار می‌کنند. بر اساس تحقیقات یک شرکت بیمه که در مدت 10 سال انجام شده، 83٪ آتش‌سوزی‌ها توسط 10 اسپرینکلر کنترل شده‌اند.

حدود 50 تا 60٪ از آتش‌سوزی‌ها توسط 3 اسپرینکلر خاموش شده و 37٪ با استفاده از یک اسپرینکلر به کنترل درآمده‌اند.

اگر یک ساختمان با سیستم آبپاش مجهز باشد، خطرات جانی به شدت کاهش می‌یابد. سیستم‌های آبپاش اتوماتیک جلوی گسترش سریع آتش، دود و گرمای مضر را می‌گیرند.

بهترین و مطمئن‌ترین سیستم برای حفاظت، سیستم آبپاش اطفای حریق اتوماتیک است که در سراسر ساختمان به همراه آلارم الکتریکی و دستگاه کنترل شیر نصب می‌شود. این سیستم به صورت خودکار و با تشخیص سریع، آلارم صدا می‌زند و آتش را خاموش می‌کند.

آیین‌نامه‌های طراحی و نصب این سیستم‌ها توسط موسسه ملی حفاظت در برابر آتش (NFPA) در استاندارد شماره 13 تعریف شده است.

در سال 1980، موسسه ملی تایید تکنولوژی‌های مهندسی به منظور تایید مهندسان و ارزیابی مهارت و تجربه آنها تأسیس شد. امروزه، بیش از 3000 مهندس تایید شده واجد توانایی لازم برای طراحی و نصب مناسب و استاندارد سیستم‌های آبپاش اتوماتیک هستند.

وقتی یک افسر آتش‌نشان در مورد سیستم‌های حفاظت در برابر آتش تصمیم می‌گیرد، این تصمیم تأثیرات اقتصادی مختلفی بر جامعه دارد.

این تأثیرات به عواملی نظیر نوع ساختمان، دسترسی به آب و فشار آب، میزان خطرات مرتبط با ساختمان و ابعاد و ارتفاع آن بستگی دارد.

اگر یک ساختمان یا تجارت به سیستم آبپاش اطفای حریق مجهز نباشد، هزینه بیمه بیشتری باید پرداخت شود.

بیشتر آیین‌نامه‌های ساختمانی اهمیت استفاده از سیستم‌های اسپرینکلر اطفای حریق را برای طراحی ساختمان‌ها در نظر می‌گیرند.

اطلاعات نشان می‌دهد که 43 درصد تجارت‌هایی که با آتش‌سوزی مواجه شده‌اند، دیگر به فعالیت خود ادامه نداده‌اند.

آتش‌سوزی‌ها به راحتی رخ می‌دهند. هر سال بیش از 300,000 حادثه آتش‌سوزی در کانتینرهای زباله اتفاق می‌افتد. بیشتر این حوادث به دلیل دود، گرما، فعالیت‌های پخت و پز و حریق‌های عمدی رخ می‌دهند.

تلاش‌هایی برای کاهش این آمار با موفقیت مواجه نشده است. ممکن است در هر لحظه، یک ساختمان در حال سوختن باشد و این باعث مرگ یک نفر در امروز یا فردایی می‌شود.

در سال 1990، 5,195 نفر به دلیل آتش‌سوزی در آمریکا کشته شدند، که به ازای هر 48,000 نفر یک نفر کشته شده است. در سال 1991، این آمار به 4,465 نفر رسید و دو سال بعد، به 4,635 نفر افزایش یافت.

تعداد مجروحان آتش‌سوزی در سال 1993 به 30,475 نفر رسید و هر سال، نیم میلیون خانه در آتش سوخته و خسارات آتش‌سوزی در انگلستان در سال 1986 به 304 میلیون پوند رسید.

جوامع امروزی ارزیابی می‌شوند که چگونه می‌توانند از خود در برابر آتش‌سوزی محافظت کنند. نیمی از افراد کشته شده از افراد مسن، معلولان و کودکان تشکیل شده‌اند. کودکان زیر 5 سال به خطر آتش‌سوزی بیشتری از جمعیت متوسط دیگر افراد معرض هستند.

آمارها نشان می‌دهند که سیستم‌های آبپاش اطفای حریق بهترین وسیله برای حفاظت از ساختمان‌ها و سازه‌ها در برابر آتش هستند. طراحی موثر توسط مهندسان حفاظت در برابر آتش به عنوان یک ابزار ایمنی عمومی مورد توجه قرار می‌گیرد.