نکات کلیدی در نصب و نگهداری سیستم اعلام حریق ساختمان

آتش‌سوزی یکی از حوادث پیش‌بینی‌نشده‌ای است که ممکن است به دلایل مختلف، مانند اشتباهات انسانی یا عوامل دیگر، رخ دهد. آتش‌سوزی در ساختمان‌های مسکونی، اداری، تجاری یا صنعتی، که افراد زیادی در آن حضور دارند، می‌تواند خسارات جانی و مالی زیادی به همراه داشته باشد و هزینه‌های سنگینی را تحمیل کند.

برای جلوگیری از آتش‌سوزی، اولین و مهم‌ترین اقدام، استفاده از تجهیزات و ابزارهای مخصوص پیشگیری است. این تجهیزات باید در ساختمان‌ها نصب شوند تا از وقوع آتش‌سوزی جلوگیری شود. اما اگر به هر دلیلی آتش‌سوزی رخ دهد، باید به سرعت اقداماتی انجام شود تا خسارات به حداقل برسد.

یکی از مهم‌ترین سیستم‌ها برای هشدار وقوع آتش‌سوزی، سیستم‌ های اعلام حریق است. این سیستم به محض تشخیص دود یا مونوکسید کربن، به ساکنان ساختمان هشدار می‌دهد تا بتوانند در اسرع وقت اقداماتی انجام دهند و از بروز خسارات بیشتر جلوگیری کنند. در ادامه، قصد داریم این سیستم و اجزای آن را به زبان ساده معرفی کنیم.

رشد و رفتار آتش سوزی

برای اینکه بتوانیم سیستم‌ های اعلام حریق را بهتر درک کنیم، ابتدا باید کمی با چگونگی شروع و رفتار آتش آشنا شویم. این اطلاعات به ما کمک می‌کند بفهمیم این سیستم‌ها چگونه در حفاظت از ما نقش دارند.

آتش در واقع یک واکنش شیمیایی است که وقتی ماده‌ای مانند چوب یا کاغذ (که پایه کربن دارد) با اکسیژن ترکیب می‌شود و به اندازه کافی گرم می‌شود، رخ می‌دهد. در این حالت، بخارهای قابل اشتعالی تولید می‌شود که با یک جرقه یا منبع گرما می‌تواند شعله‌ور شود و آتش‌سوزی آغاز گردد.

وقتی یک منبع گرما به سوخت (مانند چوب یا کاغذ) برسد، ممکن است آتش ایجاد شود. این فرایند معمولاً به آرامی شروع می‌شود و ابتدا دود تولید می‌شود. این مرحله ممکن است چند دقیقه یا حتی چند ساعت طول بکشد و مدت آن به نوع سوخت، نحوه چیدمان آن و میزان اکسیژن در محیط بستگی دارد.

در این زمان، حرارت به تدریج افزایش یافته و دود با بوی خاص تولید می‌شود که اغلب اولین نشانه یک آتش‌سوزی است. در این مرحله است که سیستم‌های تشخیص حریق یا انسان‌ها می‌توانند به سرعت آتش را شناسایی کنند و اگر به موقع اقدام شود، می‌توان قبل از اینکه آتش به خسارات جدی منجر شود، آن را کنترل کرد.

معرفی سیستم اعلام حریق

سیستم‌ های اعلام حریق (که به آن‌ها هشدار دود یا ردیاب دود هم گفته می‌شود) ابزارهایی هستند که به صورت خودکار آتش‌سوزی را در یک ساختمان تشخیص می‌دهند. این سیستم‌ها با به صدا درآوردن آژیرهای هشدار به ساکنان اطلاع می‌دهند که آتش‌سوزی رخ داده و همچنین به صورت خودکار با سازمان آتش‌نشانی تماس می‌گیرند و آتش‌سوزی را گزارش می‌کنند.

اجزای اصلی سیستم‌ های اعلام حریق شامل حسگرهای دود، حسگرهای گرما و گاز، دکمه‌های دستی هشدار، زنگ‌های خطر، چراغ‌های هشداردهنده و یک پنل کنترل مرکزی است که نقش مغز سیستم را ایفا می‌کند.

از مهم‌ترین مزایای سیستم‌های اعلام حریق، هشدار سریع در زمان وقوع آتش و کمک به جلوگیری از خسارات جانی و مالی است. توصیه می‌شود در هر واحد ساختمانی از این سیستم‌ها استفاده شود.

سیستم‌ های اعلام حریق که امروزه استفاده می‌شوند ممکن است دارای سنسورها و پنل‌های کنترل هوشمند و قابلیت اتصال به سایر سیستم‌های ساختمان باشند، اما وظیفه اصلی آن‌ها همچنان اعلام هشدار در زمان خطر است.

سیستم های اعلام حریق چگونه کار می کنند؟

هدف اصلی سیستم‌ های اعلام حریق این است که آتش‌سوزی را شناسایی کرده و به سرعت به ساکنان ساختمان و نیروهای امدادی اطلاع دهد. این سیستم‌ها از یک مرکز کنترل و نظارت استفاده می‌کنند تا به دقت محل آتش‌سوزی و منشأ هشدار را مشخص کنند و همچنین مشکلاتی مثل قطعی سیم‌ها یا اتصالات که ممکن است عملکرد سیستم را مختل کند، تشخیص دهند. در کل، سیستم‌های اعلام حریق چهار وظیفه اصلی دارند:

1. تشخیص آتش‌سوزی
2. هشدار دادن به ساکنان
3. نظارت بر عملکرد سیستم
4. کنترل وضعیت آتش‌سوزی

این سیستم‌های پیشرفته از شبکه‌ای از تجهیزات، دستگاه‌ها و پنل‌های کنترلی برای انجام چهار وظیفه اصلی خود استفاده می‌کنند. برای درک بهتر نحوه عملکرد یک سیستم هشدار، در ادامه به توضیح هر یک از این اجزا خواهیم پرداخت.

انواع سیستم های اعلام حریق

سیستم‌ های اعلام حریق به دو نوع اصلی تقسیم می‌شوند: سیستم‌های اعلام حریق معمولی و آدرس‌پذیر.

سیستم اعلام حریق معمولی: این نوع سیستم‌ها ارزان‌تر هستند و بیشتر در مکان‌های کوچک‌تر مانند مغازه‌ها و رستوران‌ها استفاده می‌شوند. در این سیستم، ساختمان به چند منطقه تقسیم می‌شود که در هر منطقه یک یا چند حسگر قرار دارد. حسگرها و دکمه‌های هشدار دستی به یک مدار متصل می‌شوند و وقتی یکی از آن‌ها فعال شود، پنل کنترل منطقه‌ای که مشکل دارد را نشان می‌دهد. اما برای پیدا کردن دقیق محل آتش‌سوزی، باید به صورت دستی آن منطقه بررسی شود که ممکن است زمان‌بر باشد. این سیستم‌ها فقط منطقه مشکل‌دار را نشان می‌دهند و اطلاعات دقیقی از هر دستگاه نمی‌دهند.

سیستم اعلام حریق آدرس‌پذیر:این نوع سیستم پیشرفته‌تر است و اطلاعات دقیقی درباره هر حسگر یا دستگاه را نمایش می‌دهد. هر حسگر یا دکمه هشدار در این سیستم یک آدرس مخصوص دارد و کنترل پنل به طور مداوم وضعیت هر دستگاه را بررسی و گزارش می‌کند. این سیستم‌ها در شناسایی سریع‌تر و دقیق‌تر هستند، اما هزینه و پیچیدگی بیشتری نسبت به سیستم‌های معمولی دارند. از این نوع سیستم‌ها در ساختمان‌های بزرگ و پیچیده مانند مراکز تجاری استفاده می‌شود.

سیستم اعلام حریق بی‌سیم: این سیستم‌ها گران‌تر هستند اما نصب آن‌ها آسان‌تر و سریع‌تر است. در این نوع، حسگرها و دستگاه‌ها بدون سیم و با باتری کار می‌کنند و از طریق امواج رادیویی به کنترل پنل متصل می‌شوند. این سیستم‌ها به اندازه سیستم‌های سیمی عملکرد خوبی دارند و برای مکان‌هایی که نمی‌خواهند از سیم‌کشی استفاده کنند، گزینه مناسبی هستند.

سیستم‌های اعلام حریق بی‌سیم باید مطابق با استاندارد EN54-25 باشند. این سیستم‌ها به سرعت در حال پیشرفت هستند و به دلیل قابلیت اطمینان بالا، مورد توجه خریداران زیادی قرار گرفته‌اند. امروزه این سیستم‌های بی‌سیم بسیار بهتر و قابل اعتمادتر از مدل‌های قدیمی‌تر هستند. آن‌ها از چند فرکانس استفاده می‌کنند تا از تداخل سیگنال‌ها جلوگیری کنند و قدرت سیگنال را حفظ کنند.

آشکارسازهای دود در این سیستم‌ها با استفاده از یک فن کار می‌کنند که هوا را از طریق شبکه‌ای از لوله‌ها و سوراخ‌های نمونه‌برداری به داخل می‌کشند. این سیستم‌ها در صورت شناسایی دود، سیگنال‌های هشدار آتش‌سوزی ارسال می‌کنند. این سیستم‌ها برای هشدارهای زودهنگام بسیار مفید هستند، اما نصب و نگهداری آن‌ها هزینه و زمان زیادی نیاز دارد.

بررسی اجزای سیستم اعلام حریق

سیستم‌ های اعلام حریق از بخش‌های مختلفی تشکیل شده‌اند که هر کدام نقش مهمی در عملکرد کلی سیستم دارند. این اجزا با همکاری یکدیگر، باعث می‌شوند که سیستم به‌خوبی کار کند و در نهایت از خسارات جدی جلوگیری شود. در ادامه، چند مورد از این اجزا را معرفی می‌کنیم.

• پنل کنترل اعلام حریق
• دستگاه های آغازگر
• ایستگاه های کششی
• دتکتور های دود
• دتکتور های کانال
• دتکتور های حرارتی
• دتکتور های پرتو
• ردیاب های دود تنفس یا نمونه گیری هوا
• سوئیچ های جریان آب
• سوئیچ های دستکاری
• دستگاه های اطلاع رسانی
• دستگاه های شنیداری
• بارق
• بارق/شاخ
• شماره گیرها یا ارتباطات
• منابع تغذیه NAC

در ادامه می خواهیم توضیح دهیم که هر جزء چه کاری انجام می دهد.

1. کنترل پنل اعلام حریق

مدیریت سیستم‌ های اعلام حریق به عهده کنترل پنل است. این پنل می‌تواند محل دقیق آتش را شناسایی کند، سیگنال‌ها را از دتکتورها دریافت کرده و به سیستم‌های هشدار فرمان دهد. این کنترل پنل باید در مکان‌هایی نصب شود که رفت و آمد زیاد است و به راحتی قابل مشاهده باشد. کنترل پنل اعلام حریق، که معمولاً به آن FACU گفته می‌شود، “مغز” سیستم است. این قسمت پیام‌ها را از دستگاه‌های تشخیص دریافت کرده و وظایف زیر را انجام می‌دهد:

روشن کردن اعلان‌ها:وقتی کنترل پنل سیگنال‌های هشدار را از دتکتورها دریافت می‌کند، دستگاه‌های هشدار را فعال می‌کند تا به اطرافیان اطلاع دهد که مشکلی وجود دارد.

فراخوان آسانسور: کنترل پنل همچنین آسانسورها را فراخوانی می‌کند تا از انتقال افراد به نواحی پر از دود یا شعله جلوگیری کند.

خاموش کردن سیستم تهویه مطبوع:اگر دود در سیستم تهویه مطبوع شناسایی شود، بسیاری از سیستم‌های اعلام حریق این سیستم‌ها را خاموش می‌کنند تا از پخش دود به سایر بخش‌های ساختمان جلوگیری کنند.

اطلاع‌رسانی مرکز نظارت: کنترل پنل به یک ایستگاه مانیتورینگ از راه دور هشدار می‌دهد که سپس خدمات اضطراری را مطلع می‌سازد.

کاهش هشدارهای کاذب: سیستم‌ های اعلام حریق ضعیف که به درستی طراحی، نصب، تعمیر و نگهداری نمی‌شوند، ممکن است به اشتباه فعال شوند. این هشدارهای نادرست می‌تواند باعث شود که افراد هشدارهای واقعی را جدی نگیرند. برای کاهش هشدارهای کاذب، لازم است که سیستم‌های اعلام حریق به درستی طراحی، نصب، آزمایش و نگهداری شوند.

انواع پنل های اعلام حریق

پنل‌های اعلام حریق دو نوع اصلی دارند:

آدرس‌پذیر: این پنل‌ها هر دستگاه را به صورت جداگانه زیر نظر دارند و به هر دستگاه یک آدرس منحصر به فرد اختصاص می‌دهند. این ویژگی به پنل اجازه می‌دهد تا وضعیت هر دستگاه را مشخص کند، مثلاً اگر دستگاه به درستی کار می‌کند یا مشکلی دارد. برای مثال، در یک هتل، این سیستم به کارکنان کمک می‌کند تا با نگاه کردن به نمایشگر پنل، مکان دقیق آتش‌سوزی را پیدا کنند.

غیر آدرس‌پذیر: در این نوع پنل‌ها، دستگاه‌ها در مناطق مختلف قرار دارند و کاربران باید به صورت دستی هر دستگاه را بررسی کنند تا محل هشدار را پیدا کنند. مثلاً، اگر زنگ هشدار به صدا درآید، سیستم ممکن است فقط بگوید: “منطقه زنگ هشدار 3، طبقه چهارم”.

بیشتر صاحبان و مدیران املاک سیستم‌های آدرس‌پذیر را ترجیح می‌دهند زیرا این سیستم‌ها مکان دقیق هشدار را نشان می‌دهند و وضعیت را سریع‌تر مشخص می‌کنند. برخی از پنل‌ها همچنین می‌توانند به ایستگاه‌های نظارت از راه دور هشدار دهند و خدمات اضطراری را مطلع سازند.

پنل‌های اعلام حریق به طور مداوم وضعیت سیستم را بررسی می‌کنند و سه حالت مختلف دارند:

نرمال: به این معنی است که همه دستگاه‌ها و سیم‌کشی‌ها به درستی کار می‌کنند و هیچ هشدار فعالی وجود ندارد.

هشدار: نشان می‌دهد که زنگ هشدار فعال است و خطری وجود دارد.

مشکل: اگر مشکلی در سیم‌کشی یا اتصال خط تلفن سیستم وجود داشته باشد، سیستم به حالت “مشکل” می‌رود و پنل کنترل این وضعیت را نمایش می‌دهد.

2. دستگاه های ورودی

دستگاه‌های ورودی آلارم‌ها وظیفه راه‌اندازی هشدارها را بر عهده دارند و می‌توانند به دو دسته تقسیم شوند: آدرس‌پذیر و غیر آدرس‌پذیر.

دستگاه‌های آدرس‌پذیر هر کدام یک آدرس منحصر به فرد دارند که به سیستم اجازه می‌دهد محل دقیق هشدار را مشخص کند.

در مقابل، دستگاه‌های غیر آدرس‌پذیر به صورت عمومی هشدار می‌دهند و مکان دقیق هشدار را مشخص نمی‌کنند.

برخی دستگاه‌ها، مانند سوئیچ‌های جریان آب، به طور سنتی غیر آدرس‌پذیر هستند، اما می‌توانند به ماژول‌های آدرس‌پذیر متصل شوند تا با سیستم‌های آدرس‌پذیر ارتباط برقرار کنند. این ماژول‌ها به این دستگاه‌ها این امکان را می‌دهند که آدرس خاصی داشته باشند و با سیستم‌های پیشرفته‌تر هماهنگ شوند.

3. ایستگاه های کششی

ایستگاه کششی یکی از قسمت‌های آشنا در سیستم‌ های اعلام حریق است. این دستگاه به صورت دستی کار می‌کند و به سادگی با کشیدن دستگیره آن، سیگنال هشدار فعال می‌شود.

در حالی که ممکن است چند دقیقه طول بکشد تا دود به یک آشکارساز دود برسد، با کشیدن دستگیره ایستگاه کششی می‌توانید بلافاصله بعد از وقوع آتش‌سوزی یا دیگر موارد اضطراری هشدار دهید. این ویژگی باعث می‌شود که تخلیه سریع‌تر و واکنش سریع‌تری از سوی آتش‌نشانی امکان‌پذیر شود.

ایستگاه‌های کششی در اندازه‌ها و اشکال مختلف موجود هستند و می‌توانند با پوشش‌های محافظ نیز عرضه شوند.

4. دتکتور دود

دتکتورها در سیستم‌ های اعلام حریق وظیفه دارند سیگنال‌های دریافتی را به پنل مرکزی ارسال کنند و باعث شوند که کنترل پنل دستورات لازم را به دیگر اجزای سیستم بدهد. دتکتورها انواع مختلفی دارند، از جمله دتکتورهای حرارتی، دتکتورهای دود، بیم دتکتورها، دتکتورهای ترکیبی و دتکتورهای شعله. هر نوع دتکتور برای شناسایی یک نوع خاص از سیگنال طراحی شده است و به همین دلیل، کنترل پنل فرمان‌های مختلفی را بر اساس نوع دتکتور دریافت می‌کند.

-دتکتور دود: این دستگاه وقتی دود را شناسایی می‌کند، سیگنال هشدار را فعال می‌کند. دتکتورهای دود به دو دسته تقسیم می‌شوند:

– دتکتورهای یونیزاسیون: این دتکتورها شامل مقداری مواد رادیواکتیو هستند که بین دو صفحه الکتریکی قرار دارند. یون‌ها بین این صفحات جریان دارند، اما ذرات دود باعث اختلال در این جریان می‌شوند. وقتی این اختلال اتفاق می‌افتد، دتکتور هشدار می‌دهد.

– دتکتورهای فوتوالکتریک: این دتکتورها پرتوهای نور LED را در محفظه تشخیص خود ساطع می‌کنند. وقتی ذرات دود وارد این محفظه می‌شوند، نور پراکنده شده و بخشی از آن به سمت حسگر فوتوالکتریک تغییر مسیر پیدا می‌کند. هنگامی که حسگر این نور را تشخیص می‌دهد، دتکتور هشدار می‌دهد.

5. دتکتور کانال

داکت دتکتورها نوعی دتکتور دود هستند که در کانال‌های تهویه مطبوع و گرمایش نصب می‌شوند. این دستگاه‌ها به محض شناسایی دود، واحدهای تهویه را خاموش کرده و مانع از عبور دود به سایر قسمت‌های ساختمان از طریق کانال‌های هوا می‌شوند.

6. دتکتور های حرارتی

انواع دتکتور های حرارتی

دتکتورهای حرارتی، دستگاه‌های تشخیص آتش هستند که به تغییرات دما واکنش نشان می‌دهند. دو نوع اصلی از این دتکتورها وجود دارد:

1. دتکتورهای حرارتی افزایشی: این دتکتورها به سرعت تغییرات دما واکنش نشان می‌دهند. اگر دما به سرعت افزایش یابد، این دتکتورها هشدار می‌دهند.

2. دتکتورهای حرارتی با دمای ثابت: این دتکتورها زمانی فعال می‌شوند که دما به یک مقدار مشخص رسیده یا از آن عبور کند. دو نوع از این دتکتورها وجود دارد:
– دتکتورهای خطی: دما را در طول یک ناحیه نظارت می‌کنند.
– دتکتورهای نقطه‌ای: دما را در یک نقطه خاص اندازه‌گیری می‌کنند.

7. دتکتور پرتو

این نوع دتکتور دود یک پرتو نور را در ناحیه‌ای که محافظت می‌کند، می‌فرستد. اگر دود از مسیر این پرتو عبور کند، دتکتور هشدار می‌دهد.

8. دتکتور دود تنفسی یا نمونه برداری هوا

این نوع آشکارساز از لوله‌هایی برای انتقال هوا یا دود به یک دستگاه مرکزی استفاده می‌کند که تغییرات کوچک در ترکیب هوای اطراف را تشخیص می‌دهد. این آشکارسازها معمولاً بسیار حساس هستند.

9. سوئیچ جریان آب

سوئیچ‌های جریان آب از قطعاتی استفاده می‌کنند که در داخل لوله‌های پر از آب قرار دارند و به تغییرات در جریان آب واکنش می‌دهند.

10. سوئیچ های دستکاری

سوئیچ دستکاری یک دستگاه هشدار است که وقتی کسی دستگیره آن را جابجا کند، فعال می‌شود.

11. دستگاه های اطلاع رسانی

این دستگاه‌ها با ارسال یک سیگنال بصری یا صوتی به ساکنان ساختمان، آن‌ها را از وقوع خطر مطلع می‌کنند و به تخلیه سریع کمک می‌کنند.

12. دستگاه های شنیداری (آژیر ، زنگ و بوق)

وسایل شنیداری شامل آژیر، زنگ و بوق هستند. معمولاً آژیرها را در مسیرهای خروجی، راهروها و پله‌ها مشاهده می‌کنید. وقتی این سیستم‌ها از کنترل پنل فرمان دریافت می‌کنند، شروع به تولید صدا می‌کنند تا مردم را از خطر مطلع کرده و آن‌ها را به اقدام سریع تشویق کنند.

13. بارق

بوق‌ها با چشمک زدن چراغ‌ها هشدار می‌دهند.

14. بارق-شاخ

این دستگاه‌ها با روشن کردن چراغ‌ها و به صدا درآوردن آژیر، به مردم هشدار می‌دهند.

15. شماره گیر

برخی سیستم‌ های اعلام حریق دارای شماره‌گیر داخلی یا خارجی هستند که برای تماس با مراکز نظارت یا ایستگاه‌های هشدار استفاده می‌شوند. این شماره‌گیرها می‌توانند از سیگنال‌های رادیویی، خطوط تلفن یا اینترنت برای برقراری ارتباط استفاده کنند. پانل‌ها ممکن است به شماره‌گیر داخلی یا ارتباط‌دهنده مجهز باشند.

16. منابع تغذیه NAC

امروزه سیستم‌ های اعلام حریق به دستگاه‌های اضافی نیاز دارند که به منابع تغذیه ویژه‌ای به نام منابع تغذیه NAC متصل می‌شوند. این منابع تغذیه را می‌توان از طریق پنل اصلی پیدا کرد یا در نقاط مختلف ساختمان نصب کرد.

سیستم‌ های اعلام حریق معمولاً با چندین سیستم و عملکرد دیگر مرتبط هستند، از جمله:

– سیستم‌های خاموش‌کننده، مانند سیستم‌های آبپاش اتوماتیک
– قطع برق و فراخوان آسانسور
– مدیریت دود
– کنترل فن و دمپر HVAC
– باز کردن قفل درب و باز کردن درب
– سیستم‌های امنیتی
– سیستم‌های اطلاع‌رسانی انبوه
– نظارت بر کپسول‌های آتش‌نشانی

برخی از این عملکردها تحت عنوان “عملکردهای ایمنی در برابر آتش” قرار می‌گیرند و هدف آنها بهبود ایمنی ساکنان و کنترل گسترش آتش است. همچنین، به دلایل عملیاتی، اشتراک‌گذاری اطلاعات و صرفه‌جویی در هزینه، ممکن است سایر سیستم‌ها یا عملکردها را با سیستم‌های اعلام حریق ادغام کنید.

برای اطمینان از عملکرد درست سیستم، باید اجزای اعلام حریق را به صورت منظم بررسی کنید:

– تجهیزات کنترل: هر هفته وضعیت سیستم را بررسی کنید، شامل LED‌ها، منبع تغذیه، فیوزها و سیگنال‌های مشکل.
– باتری‌ها: بسته به نوع باتری‌ها، آنها را ماهی یک یا دو بار از نظر نشتی و خوردگی چک کنید.
– دتکتورها: دتکتورهای حرارتی، دتکتورهای کانالی و دتکتورهای دود را هر شش ماه یک‌بار بررسی کنید.

همچنین، تجهیزات باید سالیانه بررسی شوند تا مطمئن شوید که تغییرات بر عملکرد آنها تأثیر نمی‌گذارد.

تجهیزات جانبی سیستم اعلام حریق

در بالا، اجزا و تجهیزات اصلی سیستم‌ های اعلام حریق معرفی شد. اما با پیشرفت تکنولوژی، این سیستم‌ها نیز تغییر کرده و امکانات جدیدی به آنها افزوده شده است. این پیشرفت‌ها باعث می‌شود که بسیاری از کارها در هنگام وقوع آتش‌سوزی به‌طور خودکار انجام شود و نیاز به دخالت دستی نباشد.

امکانات جدید به سیستم‌ های اعلام حریق این قابلیت‌ها را می‌دهند:

– باز کردن خودکار درب‌های خروجی: سیستم می‌تواند درب‌ها را به‌طور اتوماتیک باز کند تا مسیر خروج سریع‌تر و راحت‌تر باشد.
– خاموش کردن سیستم‌های تهویه هوا: سیستم‌های تهویه هوا به‌طور خودکار خاموش می‌شوند تا از پخش دود به سایر بخش‌های ساختمان جلوگیری شود.
– روشن شدن تابلوهای خروجی: تابلوهای خروجی به‌طور خودکار روشن می‌شوند تا مسیرهای خروجی واضح‌تر و قابل مشاهده‌تر شوند.
– روشن شدن فن‌های فشار مثبت: فن‌های فشار مثبت به‌طور خودکار فعال می‌شوند تا هوای تمیز به مناطق خاصی از ساختمان منتقل شود.
– بستن خودکار شیرهای گاز: شیرهای گاز ساختمان به‌طور اتوماتیک بسته می‌شوند تا خطر نشت گاز کاهش یابد.

این امکانات جدید کمک می‌کنند تا سیستم‌های اعلام حریق کارآمدتر و موثرتر عمل کنند و ایمنی ساختمان را بهبود بخشند.

چه نوع سیستم اعلام حریق توصیه می شود؟

در مورد اینکه بهترین سیستم‌ های اعلام حریق چیست، نظرات مختلفی وجود دارد. از آنجا که هر نوع دتکتور دود (یونیزاسیون یا فوتوالکتریک) نقاط قوت خاص خود را دارد و نمی‌توان پیش‌بینی کرد که چه نوع آتش‌سوزی ممکن است رخ دهد، توصیه می‌شود که در هر خانه یا مکان‌هایی که افراد در آن حضور دارند، از یکی از دو روش زیر استفاده کنید:

1. سیستم‌ های اعلام حریق با دتکتورهای دود یونیزاسیون و فوتوالکتریک: این سیستم‌ها هر دو نوع دتکتور را دارند و قادرند انواع مختلف آتش‌سوزی را شناسایی کنند.

2. هشدارهای دود با سنسور دوگانه: این سیستم‌ها شامل دتکتورهای دود یونیزاسیون و فوتوالکتریک هستند و توانایی تشخیص هر دو نوع دود را دارند.

بهترین روش برای حفاظت از اموال و کاهش آسیب‌های ناشی از آتش‌سوزی، استفاده از ترکیبی از هر دو نوع سیستم اعلام حریق در مکان‌هایی است که افراد در آنجا حضور دارند. این کار به شما کمک می‌کند تا به طور مؤثرتر از خطرات آتش‌سوزی جلوگیری کنید.

سیستم‌ های اعلام حریق با استفاده از تجهیزات مختلف و پنل‌های کنترلی، نقش مهمی در پیشگیری و مدیریت آتش‌سوزی ایفا می‌کنند. نصب و نگهداری مناسب این سیستم‌ها، می‌تواند به طور قابل توجهی از خسارات جانی و مالی ناشی از آتش‌سوزی جلوگیری کند.